صدای چرخیدن کلید توی در شنیدم… از داد و فریاد دست کشیدم و کمی از در فاصله گرفتم… در باز شد… و ادم قد بلند و کت شلواری جلوم ظاهر شد… از ادمای دیشب نبود…توجه ای به چهرش نکردم… ی ادم دیگه بود… احساس میکردم پاهام دارن میلرزن… که چند قدمی عقب رفتم… و با بغض سنگینی که تو
پیراهنم و که پایین کشید وحشتم هزار برابر شد به ملافه ی روی تخت چنگ انداختم و سعی داشتم پاهام و تکون بدم اما نمیشد . دکمه هاش و باز کرد . برای لحظه ای لب هاش و از لبهام فاصله داد که با تمام توان جیغ زدم . خیلی زود دستش و جلوی دهنم گرفت و گفت
ایران / تهران _ عشق منطق نمی شناسه …منطق منم تویی ! سیمین از جمله ی فرشاد گر می گیرد . سعی می کند چهره ی سرخ شده اش را زیر چادر پنهان کند . _ لپ هاتو اونجوری قرمز نکن نمیگی زندگی من تو این لپ ها خلاصه میشه ؟ اگه قرمز شن ، منم خونی میشم !
گوشی رو قطع کردم و گذاشتمش تو کیفم. آذین رو صدا زدم و بهش گفتم میرم یکم استراحت کنم رو تخت دراز کشیدم و چشمامو بستم و سعی کردم به اتفاقات این یه ماه فکر کنم . به ماهان فکر کنم به خانواده ای که از ته قلبم همشون رو دوست دارم هرچند مدت شناختمون کم بود. کمتر احساس تنهایی