این بار که چشمام و باز کردم اولین چیزی که به یاد آوردم آرمان بود. توی اتاق کسی نبود. به سختی تن خشک شدم و تکون دادم و نشستم. سوزن سرم رو از دستم کشیدم و بلند شدم. سرم گیج رفت و درد بدی توی ناحیه ی گردنم احساس کردم اما بی اعتنا از اتاق بیرون رفتم و با

  روهام به سمتم دوید و بغلم کرد که منم کمرمو خم کردم و سرمو روی سرش گذاشتم و محکم بغلش کردم نگاهم به شهریار خورد که ملاقه رو کنار لبش گذاشته بود و داشت مزه غذا رو میگرفت به محض خوردن یه مقدار از غذا جوری اخماشو تو هم کشید که خنده ام گرفت. راست ایستادم و با شیطنت