۱۰۷) بالاخره کامیار برگشت خونه و خیال من و مادرش راحت شد.. ولی خودش دیگه همون کامیار قبل از رفتن به تیمارستان نبود.. بیحوصله و افسرده بود و همیشه زیر چشماش گود بود.. بنظرم شبا نمیتونست بخوابه و ذهنش درگیر بود.. اومده بودم که پرستارش بشم، غم و غصه و درگیری ذهنیشو کم کنم، برعکس بیشترش کرده بودم.. الان دیگه