نفس راحتی کشیدم و ترس توی وجودم از بین رفت؛ فقط متعجب شده بودم… رفتار های هامون تازگی ها عجیب بود. تنم و آروم روی تخت گذاشت که تکونی خوردم و چشمام و باز کردم. _ بیداری؟! اهومی زیر لب گفتم و و بلند شدم تا لباس هام و دربیارم. جلو اینه ایستادم و دستم و زیپ پشت لباس

  صورتمو با دستاش قاب گرفت و گفت  مادرت خوش شانس نیست من خوش شانسم که مادر تو دارم وگرنه من از روز اول اینطوری نبودم عاشق نبودم اینطوری پایبند نبودم خیلی مادرتو اذیت کردم خیلی اتفاق افتاد که بالاخره فهمیدم زندگيا من کسی جز مادر تو نیست هیچ مردی کامل نیست هر مردی کنار زنی که باهاش احساس آرامش

لیلی از خونه ی کامیار تا رسیدن به آرایشگاه، های های گریه کردم و خودمم تعجب کردم که چطور تصادف نمیکنم با اون حالم.. وسطای راه آهنگ “ابر میبارد” همایون شجریان رو پلی کردم و ضجه زدم.. ابر میبارد و من میشوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا ابر و باران و من و

صدای تپش قلبمو که تند تند میزد به گوشم می رسید!.. عین مترسک همونجا ایستاده بودم و برو بر پسره رو نگاه میکردم!   نمی‌دونستم الان باید چیکار کنم؟!   با دستمال، داشت قهوه ای رو که روی کت زرشکی رنگش ریخته بود رو تمیز میکرد..   آب دهنمو به سختی قورت دادم!.. استرس مثل خوره به جونم افتاده بود!