ساعت از ۱۲ شب گذشته بود که به بهرام گفتم دیگه بریم و همه خسته ن.. خودم داغون بودم و روح و قلبم خسته تر از جسمم بود و دیگه تحمل دیدن حال خراب کامیار رو هم بیشتر از اون نداشتم.. نگارجون و منیره رو محکم بغل کردم و ازشون تشکر کردم.. کامیار بیرون بود و داشت با بقیه خداحافظی

  آروم خودم از زیر تنش بیرون کشیدم و از روی تخت بلند شدم. لباسش که پایین تخت افتاده بود و تنم کردم و توی بالکن رفتم. حس می‌کردم به هوای تازه نیاز داشتم. روی صندلی که اونجا بود نشستم و سرم و روی میز گذاشتم. صدای تق تق که اومد سرم و یک ضرب بلند کردم و متوجه شدم

آرتین بلند می‌شود. – حرف عمو رو گفتم کاری که قراره یه هفته اس قراره یه هفته انجام بدی رو کردم. آرشین به او چشم غره می‌رود. چانه ام می‌گیرد و سرم را بالا می‌آورد. – نگران نباش من با بابا امروز رفتم صحبت کردم گفت خودش میره پیش آقاجون. آرتین تو مگه خودت با آقاجون صحبت نکردی چرا کامل

  خیره به من شد و گفت ؛ _ من میرم اما فردا میام وسایلت رو جمع میکنی میای عمارت پیش پسرت زندگی میکنی . بعدش خواست بره که صداش زدم ؛ _ کیانوش سرجاش ایستاد چشمهاش رو بهم دوخت که با صدایی گرفته شده گفتم ؛ _ من با چ عنوانی باید بیام پس کسایی که باهام غریبه هستند

  منو روی تخت انداخت و خودش روی تنم کشید زیر خودش اسیرم کرد و گفت _از جات تکون نمیخوری همینجا میخوابی تا من از خواب سیر بشم با ناله گفتم برو کنار شاهو خیلی سنگینی لاله گوشم و بین لباش گرفت و گفت _وقتی کرم میریزی باید به عاقبت این کارتم فکر کنی مگه نه؟ با خوشحالی دستمو دور