غمی که بنظرم بخاطر جدایی از یه رفیق بود.. به من بعنوان یه رفیق و همخونه عادت کرده بود و شاید بخاطر رفتنم ناراحت میشد.. ولی اون ناراحتی جزئی، براحتی با وجود ترانه از بین میرفت و بعد از چند روز شاید منو به کل فراموش میکرد.. استارت ماشین رو که زدم بغضم ترکید و اشکهایی رو که به زور

روزها گذشت و آهیر دیگه اون آهیر قبل نشد!.. نمیدونم چه اتفاقی افتاده بود که رفتارش عوض شده بود.. با من سرد و دور نبود، ولی مثل سابق هم نبود.. لبخندهای قشنگش تلخ شده بود و نگاهش فرق کرده بود.. اکثرا نگاهش رو ازم میدزدید و گاهی که چشمم به چشمش میفتاد میدیدم اون برق و فروغ قبل توی چشماش