می دانی دردناک ترین فریاد چیست؟ من می‌دانم. خودت بی‌آنکه بدانی یادم دادی. فریاد سکوت… همان که در گلویت گیر کرده و قصد جانت را می‌کند. همان فریادی که قبل از تولد می‌میرد. من محکومم تا کوله باری پر از این فریاد های خاموش را تا ابد بر دوش بکشم. می‌دانی چرا؟ چون این روزها من عزادارم، عزادار فریاد هایی

لبهایش را به هم فشرد و مصنوعی در آینه ی آسانسور لبخند زد زیبا نشده بود اما توجهی نکرد و اینبار دستش سمت ریمل و روژگونه‌ای که از بچه های مدرسه قرض گرفته بود رفت کارش که تمام شد کم مانده بود به گریه بیفتد صورتش شبیه نقاشی دختر بچه‌های ۴ ساله شده بود آسانسور ایستاد و صدای موزیک قطع

  کمی برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم… مرد تازه واردی که دوره اش کرده بودند پشتش به من بود. آنقدر نزدیکم بود که بوی خوش ادکلن گرانقیمتش مشامم را پر کرد. با یکی از پسرها دست داد و من خال روی گردنش را دیدم! خون در رگهایم یخ بست!… گویا زمان متوقف شد. تعبیر خواب دیشبم بود؟… معراج

بعداز رفتن بهار ساندویچمو نصفه توی کیفم انداختم وبه طرف خونه رفتم… میدونستم بهار برگرده بازم معاخذه ام میکنه اما اون هیچوقت جای من نیست، هیچوقت منو نمیتونه درک کنه! نیم ساعت نگذشته بود که زنگ خونه زده شد! بهار کلید داشت.. کی میتونست باشه؟ ترسیده آب دهنمو قورت دادم و نزدیک درشدم! این ترس های لعنتی کی میخواد تموم

خورشید تند و عجولانه سری تکان داد و از داخل کیفش دفتر و خودکارش را بیرون کشید ……… هیجان زده بود و دستش لرز خفیفی داشت …….. نگاه کوتاهی به امیرعلی که مشغول صحبت با مرد مقابلش بود انداخت و ثانیه ای بعد نگاهش را سمت مردی که قدم به قدم به او نزدیک تر می شد ، چرخاند ………

تموم امیدم همین بچه بود فکر اینکه آراد بخاطرش باهام بد برخورد نکنه و ببخشتم باعث شده بود امید داشته باشم که همه چی خوب پیش میره ولی بازم اون ته مهای قلبم یه ترسی داشتم ترس از پس زده شدن و طردد شدن اونم توسط کی ؟! آرادی که جدیدا فهمیده بودم جونم به جونش بسته اس و هیچ