نگاهش به پتو افتاد… تن دخترک سرد بود و هوای اتاق ، سردتر… یک لحظه خم شد تا پتو را روی تن او بکشد که با شنیدن صدای قدم هایی که سمت اتاق می آمد با عجله تنش را عقب کشید. سمت در رفت و تا خواست دستگیره را پایین بکشد ماهرخ با هراس داخل آمد. ابروهای ارسلان بهم

  نه دیگر، این یکی زیادی است! خنده ام را جمع میکنم و لحنم را جدی. -کافیه پررو نشو! تن و بدنتم جمع کن اینجا خانواده زندگی میکنه… انگاری مجبوره تو چله ی زمستون بدون لباس بیاد بیرون و خودنمایی کنه! بعدم تا یکی نگاش کنه، بگه خوردی منو…خوبه حالا چیزی نداره، ما هم که ندید بدید نیستیم! اصلا نگاهش

  گیر افتاده بودم و خودم رو تو دل یه مخمصه ی بزرگ می دیدم.یه مخمصه ی ترسناک…. نفس زنان و با وحشت به نویان نگاه کردم. یکیشون پرسید: -منشی خصوصیته!؟ نویان که همچنان خیره به من بود فقط سرش رو تکون داد تا اینجوری جوابی به سوال اون مرد خشن و چغر و زخمت چهره بده. اشاره ای به

  داخل گلدون ها،قو ها و فیل ها…هیچ چیزی نبود. مطمئن شدم داخل سالن چیزی پیدا نمیشه و سمت اتاق خواب ها حرکت کردم. دوتا اتاق خواب در انتهای سالن بود و اتاق سمت راست رو باز کردم. اهمیتی به چیدمانش ندادم و کشوها و پاتختی هارو با دقت گشتم. برای اطمینان اینه رو از روی میز برداشتم و با

  نور از لا به لای پرده های شیری رنگ وارد اتاق شده بود صدای نفس های منظم ارسلان از پشت گوشش باعث چرخیدن سرش شد به پهلو دراز کشیده بود و موهایش به طرز زیبایی روی پیشانی اش ریخته بود لبخند به لب به سمتش چرخ خورد و زیر لب زمزمه کرد : _چی میشد همیشه همین قدر آروم

.       داشتم با آقای خودم صحبت میکردم که صدای زنگ گوشی ام بلند شد و دیگر اجازه ی صحبت نداد از جیبم بیرون کشیدمش اسم کارن خود نمایی میکرد تنها رفیقی که نگه داشته بودمش! کلید سبز را فشردم و منتظر صحبتش شدم + کجایی اریا؟ لحنش لحن همیشگی نبود کمی نگران شدم _ مشهدم کارن..چرا؟چیزی شده؟

    ♥️ دلبرجان ضَـربان قَلــب “تــوُ” بِهتَرین نَغمه زِندِگـی مَـن است ♥️

  وقتی چیز مشکوکی تو اتاقش پیدا نکردم کارمو تموم کردم تا سر و کلش پیدا نشده… نفس راحتی کشیدم و با خیال راحت وسایل رو جمع کردم و رفتم بیرون..خوب شد تا نیومد کارم تموم شد… از عکس العملش وحشت داشتم… سری به غذای روی گاز زدم و زیرشو کم کردم و رفتم حمام تا یه دوش بگیرم.. احساس

  -خوش اومدی دخترِ خوب. و بعد،میسترس با سرعت خودش رو در اغوشم پرت کرد و مشغول بوییدن بدنم شد. گوشش رو نوازش کردم و بوسه ای به سرش زدم که خرناسی کشید و زبونش رو بیرون اورد. خودش رو به بدنم می کشید و با شیطنت ابراز دلتنگی می کرد. دستی به سرش کشیدم و چشم های ابی و

  سری تکون داد وبا شیطنت های تموم نشدنیش گفت: _ پس قراره مخمو بخوری هعیییی اشکال نداره .. عاشقی وهزار دردسر! شروع کن عشقم من آماده ام…! پس گردنی بهش زدم و جوابشو ندادم _پرونده ی سروش میلانی سی و سه ساله افسردگی شدید با پرخاش… یه دفعه انگشتمو به حالت تفکر کنار لبم گذاشتم وادامه دادم: عه چه

  ـ اگه داخل کسی نیست برم داخل . منشی نگاه گذرایی به گندمی که نگاهش می کرد انداخت و به سرعت سری تکان داد و دستی به موی بیرون زده از گوشه روسری اش کشید و از پشت میز بیرون آمد و سمت در شیشه ای رفت و در را باز کرد ……….. از اینکه برخلاف همیشه ، امروز

  با رسیدن به در مدیریت نفس عمیقی کشیدم و آروم در زدم با بفرماییدی که شنیدم ، در رو باز کردم و آروم وارد شدم مدیریت منو شناخت و انگار انقدر از دستم عاصی بود که نذاشت حتی سلام کنم _به به خانوم امیری ، چه عجبی شما یه سری به دانشگاهتون زدید _سلام آقای رستمی ، متاسفم که

  * سر میز صبحونه نشستم و خیره به اقلامی که رو میز چیده بود و همینجوری داشت به تعدادشون اضافه می کرد با توپ پر گفتم: – بخوای بازم وقتی میام خونه ات این شکلی تدارک ببینی و خودت و تو خرج بندازی دیگه نمیاما! به جای ناراحت شدن لبخند عمیقی زد و گفت: – نترس.. ما یه رسمی

.       تمام عکس ها رو زیر و رو کردم انقدر از چشمانم اشک جاری بود که تیشرتم را هم خیس کرده بود..! سیاهی اسمان جایش را به سفیدی داده بود پرده را کنار زدم و به باغچه ی کوچک وسط حیاط زل زدم حیاطی که گاهی خنده ام،گاهی گریه ام،گاهی قهقهه و گاهی ضجه ام را با

  -چی!!؟ نگاه خونسردی بهم کرد و گفت : -می خوام بیام ایران منم مرخصی میگیرم تنهایی درس خوندن اینجا حال نمیده. منو تو باهم اومدیم اینجا باهم از اینجا می ریم.. تعجب زده گفتم : -الاغ من کار دارم باید برم تو چکار داری دقیقا!؟ منو پس زد و رفت سمت کمدش.. چمدون رو هم بیرون اورد و نگاهی