*شیدا* کنار پنجره ایسناده بودم و بیرون رو تماشا میکردم. روزهام به حدی تکراری بودن که گاهی احساس میکردم چیزی عقب و جلو نمیشه و ساعتها نمیگذرن یا حتی شبها صبح نمیشن! انگشتهام رو به دور فنجون داغ قهوه حلقه کردم و با بالا آوردن دستم کمی از اون قهوه ی تلخ رو چشیدم. تلفن همراهم چندین مرتبه پشت

  الان در حال درست کردن املت بود و همین خوب بود ، آرام همیشه موقع غذا درست کردن در میرفت و الان راحت انجام میداد ، سعی کردم زیاد دپ نباشم _به به آرام خانوم چی پخته _یه املت مریضی درست کردم _آمبولانس لازم میشه یعنی ؟! _در اون حد احتمال نمیدم ، تهش یه اسهاله کوبیدم تو پهلوش

  یاسمین با وحشت میان حرفش رفت: من نمیخوام برگردم اونجا. از اونا میترسم! منصور لبخند زد. چشم از او گرفت و به خدمتکاری که با فاصله ازش ایستاده بود دستور داد که چایی دخترک را عوض کند. یاسمین از شدت ترس رنگ به رنگ شده بود و خونسری مرد مقابلش داشت دیوانه اش میکرد. _آقای… ماند با چه لقبی

  نمیخواهم به اوی خاصتر و عجیب تر و حسِ خود نسبت به او فکر کنم و به آبتین میگویم: -نمیشه بیشتر از دوست باشیم؟ نفس عمیقی میکشد و با تاسف میگوید: -نمیتونم… قلبم به درد می آید. یعنی ناامید شوم؟! -من دختر ایده آلی نیستم؟ سریع توضیح میدهد: -مسئله اصلا تو نیستی… و مسئله منم نیستم! من تو این

  دستشو از روی شونه اش پس کشید و بعد گفت: -خیلی خب پس بیا بریم اتاق من و یکم ماساژم بده خانم بلدی… تردید داشتم واسه انجام اینکار.اما گفتم که.نگرانش بودم.بدجور هم نگرانش بودم.واسه همین بی حرف و بی کلام دنبالش راه افتادم سمت اتاقهاش. درو باز کرد و رفت داخل. قلبم مثل یه موجود آروم و مظلوم تو

  بالاخره ارسلان موهایش را چنگ زد و عصبی سمت دخترک امد کارت سفید رنگی دستش بود هنگامه رویش را خواند و لبش را گزید دعا کرد دلارای عبارت ” متخصص زنان و زایمان ” را نبیند دلارای مضطرب تر از آن بود که به این چیزها دقت کند _ چی شده؟ ارسلان با سر به در اشاره کرد _

همه‌ی صدا ها توی گوشم بود و میتونستم خیلی چیزا   رو بشنوم ولی نمیدونستم چی به چیه چشمام رو باز   کردم اما اولش سیاهی دیدم و به مرور زمان دیدم عادی   شد. صدای دستگاه و خیلی چیزا میومد . سپهر روی صندلی نشسته بود و خواب بود، کم کم   همچیز یادم اومد، از اون روزی که

تقریباً نزدیکش شدم و یک قدم دیگه بر میداشتم میتونستم ببینم که داره با کی حرف میزنه …. اما کاش اون یک قدم رو برنداشته بودم … به وضوح صدای شکستن قلبم رو شنیدم ، اینقدر گرم حرف زدن با دختر بلوند روبروش بود که اصلا من رو که چند قدمی ازش فاصله داشتم نمیدید … اما تا کی قرار

  همون پشت در روی زمین یخ زده دراز کشیدم و یه دستم رو روی شکم دردناکم گذاشتم و اون یکی دستم رو روی دهنم و بلندتر زدم زیر گریه….. داشتم پشت اون در جون میدادم… پاهام رو تو شکمم جمع کردم و زار زدم: -خدایا این یکی خیلی سخته..این در توانم نیست..میمیرم..از دوری سامیار میمیرم..تو که می خواستی ازم

  بالاخره ساعت یک شب مازیار تصمیم به رفتن گرفت و موقع خداحافظی واسه بدرقه دنبالش رفتم واونقدر اخم هاش رو اعصابم بود که نتونستم ساکت بمونم و گفتم: _میشه بپرسم واسه چی از بعدازظهر اخم کردی و خودتو زدی به پریز؟ _فردا میام حرف میزنیم! _نه! نمیخوام بیای مازیار.. نمیخوام توی مدتی که قراره فکرکنم ببینمت.. اومد نزدیکم و

  داییم اینبار سرش و با شرمندگی پایین انداخت و با صدای لرزونی که از زور شرم نمی خواست بلند بشه جواب داد: – با.. با کسی که این خونه رو.. ازمون خرید حرف زدم.. مشکلمون و بهش گفتم. این یکی استثناعاً آدم خوبی از آب در اومد و درکم کرد. گفت می خواستم اینجا رو بکوبم.. ولی حالا که

  من نریمان نبودم حتی اسمی هم که الان روم گذاشته شده بود برای خودم نبود.. روی زمین زانو زدم و از ته دل شروع کردم به گریه کردن داشت حالم بد میشد.. گریه ی مردونه درد داشت به حالت سجده روی زمین اومده بودم مامان هم خودش حرف زده بود هم دفتر خاطرات بابا رو‌خوندم بدتر حالم شده بود..

  ساعت پنج صبح شد که سارگل بالاخره رضایت داد بخوابیم.. توی تختم دراز کشیده بودم.. داشتم صدای بارون رو گوش میکردم و به حرف های آرش فکرمیکردم که صدای اسمس گوشیم بلندشد.. باتعجب به ساعت که پنج ونیم صبح رونشون میداد نگاه کردم.. زیرلب بسم الله گفتم و گوشیمو برداشتم.. بادیدن شماره ی آرش تعجبم بیشترشد.. باخوندن پیامش لبخندروی