دیلان برایش ناهار آورده و سعی کرده بود چند کلمه ایی باهاش حرف بزند اما یاسمین انقدر آشفته و نگران بود که حتی نمی‌توانست درست به کلمات و لهجه ی زن فکر کند. نگران بود… ارسلان گفته بود جای خطرناکی میرود و پنج شیش ساعت بود هیچ خبری ازش نداشت. چند بار خواست از محمد خبری بگیرد اما میترسید

  وقتی به پله ی آخر می رسیم، دیگر طاقت نمی آورم و با تمام نفرتم جیغ میزنم: -دستمو ول کن نجس! نمیخوام بیام… ولم کن… ولم کن!! نگاهم میکند که تذکر بدهد. -داد نزن… خوابه… با اعصاب خرابی دست روی سینه اش میگذارم و هُلش میدهم! -به جهنم! برید به درک… ولم کن!! فقط نگاهم میکند. داغ کرده ام!

  گاهی وقتها مثل الان باخودم میگفتم همینکه یکی از ما دونفر خوشبخت شده هم خوب و کافیه. اگه من به مقصودم نرسیدم اما شیوا رسید و احساس خوشبختی میکنه و همین کافیه. سر خم کردم و به کارتهای توی دستم خیره شدم که همون موقع نزدیک شدن یه ماشین و توقفش جلوی در باعث شد سرم رو بالا بگیرم.

  عسل:تو اول از همه تمام اتفاق هایی که اونشب افتاد رو با تمام جزییات واسه ی من میگی و بعد همونجوری که اونشب خوابیده بودی میخوابی و چشماتو میبندی و من تمام اون کارهای تو رو میگم و تو با چشمای بسته همه ی اونها را تصور میکنی که ببینیم بعدش چیزی یادت میاد یا نه _باشه عسل:حالا تمام

  رفتم دم در اتاق و بلند سامیار رو صدا کردم..چند ثانیه سکوت برقرار شد و بعد سامیار چرخید عقب و سرش رو تکون داد: -بله.. نگاهم رو دور و برم چرخوندم و با من من گفتم: -وسیله و لباسامم بیارم؟… عاقل اندر سفیه نگاهم کرد و گفت: -نه عزیزم بذار بمونه..یه وقت دلتنگ شدن بتونن لباساتو بو کنن رفع

  آروم گفتم: نیاز دارم ازت مواظبت کنم، شوکا. جایی که من می‌رم خطرناکه، باید افرادم رو نجات بدم. تو فقط… – باید بهشون چی بگم؟ با گیجی نگاهم کرد. لب‌هام رو به‌هم فشار دادم. برای محافظت از اون باید محموله رو فدا می‌کردم. جون خودم و افراد گروه رو به خطر می‌نداختم و از این‌جا می‌رفتم. بی‌شک خدا من