به‌جز زبانی دراز چه داشت که مرا به‌سادگی به اوج می‌رساند.   خالی می‌شدم با این اعجوبه دوشخصیتی.   مغزم؛ غرزدن‌هایش، اراجیف بی‌سروتهش و زبان‌درازی‌های غیرمعمولش را نادیده می‌گرفت، چون پرواز آخرشب را به‌یاد داشت، انصافاً می‌ارزید.   حتی به‌اندازهٔ یک ورق از آن دسته سفته‌ها! شاید هم بیشتر.   خوب که خودش نمی‌دانست با من چه می‌کند!

⠀‌ ‌‌‌‌‌ “تُو” دَقیقاً هَمان یِکنَفری هَستی کِه دِلم میخواهَد پا به پایَش پیر شَوم…! تُو هَمان یاری هَستی که شَهریار میگویَد “بِدونِ وجودَش شَهر ارزشِ دیدَن را هَم ندارد” ‌‌

        بعد از اینکه براش غذا آوردم و بهش دادم بخوره کنارش نشستم و روغن مخصوص آوردم تا بدنش رو یه کم ماساژ بدم بلکه از این خشکی دربیاد   چون میدیدم چطور بخاطر زیادی خوابیدن و بی تحرک بودن بدنش خشک و بی جون شده   دلم با دیدن بدن و زخماش ریش شد پس بی