جوابش را نمی‌دهم و او بدون اینکه نگاهم کند، اضافه می‌کند   – ولی من این حالت رو بیشتر دوست دارم… زبون درازیاتو، یاغی‌گریاتو… این عاصی بودناتو… منو بیشتر درگیرت می‌کنه… دلم بیشتر می‌خواد که رامت کنم.   بزاق دهانم را قورت می‌دهم و او مقابل میز منشی می‌ایستد و جواب سلام منشی که به احترامش می‌ایستد را

    میان خنده ی زنان دیگر، دندان قروچه ای کرد و با لبخندی از سر حرص پچ زد:   _ ببخشید من یکم عجله دارم، اجازه ی مرخصی میدین؟!   از شرشان که خلاص شد، دستی روی صورتش کشید و به راهش ادامه داد. نگاه خیره ی زنها را روی خود حس میکرد و اجبارا کوچه ی مد نظرش

    نفس دردناکی می کشه… می خوام برم که روبه روم می ایسته: – روزی که اومدم جلوی محضر تا ازدواجت و تبریک بگم یادته؟ آخ ..آخ…آخ… – وقتی اونجوری با ترس و حال بد بودی … یه حسی تا گلوم رسید که نفهمیدمش … فکر کردم تو نمیتونی از من گذشته باشی… ولی هرچی گشتم هیچی پیدا نکردم…

    _کجا؟   و در را بست. و به چشم هایم خیره شد.از آن چشم هایش هیچ حسی نبود پوچ و خالی بود.   _چرا الکی هین می کشی؟مگه قراره بخورمت؟   دستش را محکم از ران پاهایم برداشتم و با تشر به او گفتم:   _بار آخرت باشه به من دست میزنی.   به حرفم اهمیت نداد.  

– منو ببر پیش اون کثافت! جلومیرم..پر بغض و درد میگم : – من دیگه نیازی به این کارا و حمایتا ندارم بابا! بابا پیر میشه… می بینم که پیر میشه… انگار کمرش می شکنه…عمو تذکر میده – دل ارام؟ – تا اینجاشو… تو اوج جهنم زندگیمو… بی پشت و پناه جنگیدم… بازم میتونم! مامان با گریه سمتم میاد… دستمو

    *************************************   طبق معمول، روی پله جلوی ساختمان نشسته بودم و درحال پیام دادن تو گروه واتساپمون بودم….   داشتم خبر اومدن سورن رو به بچه ها میدادم..طاقت نداشتم تا فردا صبر کنم…   همینطور که تصور می کردم خیلی خوشحال شدن و دنیز داشت غر میزد که چرا زودتر بهشون خبر ندادم تا بیان سورن رو ببینن….

      شهریار هم از کوره در رفت ولی باز سعی در کنترل خودش داشت. -مواظب تن صدات باش ماهرخ…!     -تو داری علنا از خواهرات طرفداری می کنی شهریار چطور می تونی از من بخوای که ساکت باشم…؟!     – من میگم اگه تو هم توهین کنی، پس فرقت با اونا چیه…؟!     ماهرخ از

          حتم داشتم که برخورد امروز و اون تصادفی که مثلاً قرار بود اتفاق بیفته هم ساختگی بود و براش برنامه ریخته بود که اون جا خودش و به من نشون بده! با همه اینا هنوز هزار تا سوال تو سرم بود. مهم ترینشم این که از کجا من و پیدا کرده؟ من که دیگه نه

  دل آرام   چشمام سیاهی میره … نمیدونم باید غصه چیو بخورم… خستم.. اون قدر خسته که دلم میخواد بخوابم و هیچ وقت بیدار نشم… هیچ وقت! در اتاق عمل بالاخره باز میشه و دکتر از اتاق بیرون میاد … هر سه سمش میریم … عمو میپرسه: – چیشد دکتر؟ معلقم… بین زمین و هوا…منتظر به دهن دکتر خیره