_ بذارش روی تخت   با شنیدن صدای آلپ‌ارسلان هاوژین را بیشتر به خود فشرد   ارسلان با اخم جلو آمد   _ بذارش روی تخت ، خودتم برو بیرون   گرفته زمزمه کرد   _ نمیتونی بیرونم کنی ، برم بچه‌امم می‌برم   آلپ‌ارسلان بالای سرش ایستاد   هاوژین پیراهن مادرش را چنگ زده بود و

      بالاتنه‌ام را از حفاظ شیشه‌ای طبقه‌ی بالا خم می‌کنم و بلند می‌گویم   – این گوشی من نیست! من گوشی خومدمو می‌خوام.   صندلی چرخانی که مقابل پنجره‌های سرتاسری قرار دارد را می‌چرخاند و با خونسردی جوابم را می‌دهد   – گوشی خودت پیش من می‌مونه.   حق به جانب صاف می‌ایستم   – یعنی چی که

      کمی طول و عرض اتاق را بالا و پایین کرد و تمام جوانب را سنجید. در این زمان کوتاه تنها راهی که داشت همین بود.   چادرش را روی سر انداخت و راهی مقصد شد. کوچه ها انگار کش می آمدند و پای رفتنش سست بود اما باید میرفت.   مقابل در که ایستاد، آب دهانش را

        سرش و بالا گرفت و برعکس تمام این دقایق که سعی داشت از چشم تو چشم شدن با من جلوگیری کنه.. عمیق تو چشمام خیره شد و با حرص گفت: – ولی شاید پشت سرش توقعی باشه. آره؟ – مثلاً چه توقعی؟! جوابم و نداد در حالی که با نگاهش داشت فریاد می زد که خودت

      _ چی میل دارین خانم؟…   _ مرسی…منتظر کسی هستم…بیاد سفارش میدم….   دور میشه و من تو جام جا به جا میشم….نشستن برام سخته….اونم رو این صندلی ها…نیم ساعتی هست که منتظرم و هنوزم هیچ خبری نیست…..     موبایل رو از رو میز برمیدارم تا بهش زنگ بزنم که همون لحظه در کافه باز میشه

      لبخندی روی لبش نشست: -فرستادی براش؟..   -اره از همه ی قسمت ها عکس گرفتم فرستادم..اونم خیلی خوشش اومد…   ماگ خالی رو از دستم گرفت و به همراه مال خودش روی میز گذاشت و چرخید طرفم…   دوتا دستم رو توی دست های گرمش گرفت و فشرد: -به لطف تو..   لبخند زدم و با خجالت

          چشمان ترانه درشت شد: چیکار می خوای بکنی…؟!   اخم کردم. حالم خوب نبود و حوصله توضیح نداشتم. حرفی نزدم و در سکوت نگاهش کردم.   بیشتر حرصی شد: بیشعور خر با تو هستم… چه مرگته که می خوای جدا شی…؟! مگه خودت نگفتی که می خواستی عقدتون رو رسمی کنی…؟!     پوزخند زدم: