– پس چرا می‌گی باهاش صمیمی نشم؟!   اخمش که توی هم می‌رود، ادامه می‌دهم   – البته من با ایشون صمیمی نیستم، فقط رئیس من هستن و…   میان کلامم می‌پرد… طوری که انگار نه انگار او بحث شهیاد را وسط کشیده است… مرضی چیزی دارد؟!   – باشه،در موردش حرف نزن…   ترجیح می‌دهم جوابش

        قبل ترها دختری که در تصوراتش قرار بود برای ادامه ی زندگی همراهی اش کند، دختری شبیه نگار و تمام دخترانی که قبلا میشناختشان بود.   اما سراب آمد و بی آنکه خودش بداند، تمام تصورات و علایقش را چند درجه ارتقا داد. او کنار سراب بزرگ شده بود. دیگر خبری از آن علایق پیش پا

        سورن اشاره کرد سوار ماشین بشه و خودش هم دوباره پشت فرمون نشست…   به سمت سوپرمارکت که فاصله ی زیادی هم باهاشون نداشت، حرکت کرد…   ماشین رو جلوی سوپری نگه داشت و دوتایی پیاده شدن…   با پاهایی لرزون راه افتادن و رفتن داخل مغازه که مشتری هم نداشت…   سورن دستش رو روی

🔥🔥🔥♥️♥️♥️🔥🔥🔥♥️♥️♥️   مکثی کرد و با لحن ملایم تری ادامه داد:             حرف های زیادی برای گفتن داشتم اما نمی‌خواستم به زبون بیارم! نه الان و تو این موقعیت.   چیزی نگفته و حرفش رو قبول کردم. حرف رو عوض کرده و پرسیدم:   – میتونم یه سوال بپرسم؟   – جانم؟!   – چرا

        مهوش به دفاع از خود گفت: هرچی باشم، اینقدر ذلیل نمیشم که خودم پیش قدم بشم…!     ماهرخ ابرویی بالا انداخت: به ذلیل بودن نیست، اون حسی رو که باید تجربه کنی رو هنوز پیدا نکردی… به وقتش خودت به حرف ما میرسی…!     ترانه شربتش را خورد و گفت: ای خدا اصلا یهویی

        روی در یخچال پر بود از عکس، اکثراً جدید بودند.   _ چه عکسایی! نوه‌هاتن، موسیو؟   با افتخار جلو آمد، تک‌تک عکس‌ها را نشانم داد و معرفی کرد.   سه پسر داشت؛ ساموئل، آندره و آرتور. هرسه از موسیو بلندتر بودند، به‌خصوص آخری.   شباهتی به موسیو داشتند، نوعی مهربانی در صورتشان، شاید از مادر