– آماده شو میریم بیمارستان خودش بیشتر از من بیمارستانی است. مثل همیشه زورگو و بدون لطافت – نمی‌خوام.. خوب.. جمله‌ام هنوز تمام نشده که از شدت درد، زانوهایم خم می‌شوند و اگر دست امید نبود، پخش زمین می‌شدم، ابروهایش را بالا می‌اندازد: – آره اصن معلومه خوبی.. چهل دیقه‌ست پشت درم! او مسخره بازی در می‌آورد و من

      با خنده از روی تخت بلند شد و با تاسف نگاهم کرد. _دارم بهت التماس می‌کنم دهنت رو ببندی فریا… می‌گم از این خبرا نبود فقط با هم حرف زدیم!   پوفی کشیدم و موهایم را باز کردم. _چه‌قدر خشک و خالی و حوصله سر بر! باز قرار ما لااقل یه‌کمی دستمالی توش داشت.   خشک شده

  دنیز وقتی دید پرند قصد جواب دادن نداره گفت: -اره بریم.. سورن پوف پر حرصی کشید و ماشین رو روشن کرد و راه افتاد… کمی که از بیمارستان دور شدن، با نگاهی به اطراف ماشین رو کشید گوشه ی خیابون و نگه داشت… مهتاب خانوم نگاهش کرد و گفت: -چی شد مادر..چرا نگه داشتی؟.. سورن در حالی که در