هیچ تغییری توی صورتش ایجاد نشد… همین آرامش و نگاهش هم برای حس و حال بدم کافیست ولی باز هم خودداری می کنم… دست بالا اورد و جند بار دستانش را بهم کوبید… مثلا تشویقم می کرد… -باریکلا… افرین دختر قشنگم…! چع ادم درستکاری…اما… باز هم مکث کرد و اعصابم را بهم
-منم… منم نترس! شهراد ماجد اینجا بود؟! -گوش کن ببین چی میگم جلو نمیری دخترجون فهمیدی؟ حق نداری تو رابطه شون دخالت کنی. شوکه سرم را به چپ و راست تکان دادم و دوباره تقلا کردم. این هم یک دیوانه‌ی بی‌رحم دیگر بود. آن مردک داشت زنش را خفه
چشمانش گرد میشود از تعجب و در مقابل، لبخندِ روی لبهای هاکان عمق بیشتری میگیرد … هر چند که گفته اش بخاطر حضور نوچه میرزا رضا در کنارشان بود اما چندان دروغ هم نگفته بود. دخترک واقعا زیبا شده بود . – خیلی منتظر موندی؟ مانلی به خود آمده چشم از نگاه
سنگینی نگاهی را حس کردم. پدرم نبود… مادرم هم نه! از آینه بود… از آینه ی روبرو… از یک جفت چشم مشکی که جان می دادم برایش! سر برنگردانم تا نگاهمان تلاقی کند. اگر نگاهش می کردم، چشم می گرفت… می شناختمش! اشک دوباره چشمم را سوزاند. نگذاشتم بریزد و مگر می شد نفهمد مقاومتم را برای
سری تکان دادم و به سمت اجاق گاز رفتم. یک لیوان اب را در تابه‌ی کوچک ریختم و روی گاز گذاشتم تا به جوش بیاید، رب را هم برداشتم و منتظر ماندم: _ برای منم میذاری؟ تیز به سمتش برگشتم، کت و شلوار پوشیده آماده‌ی رفتن به سر کار بود، بینی چین
با جمله ی اخرش، پرند پر از حرص شد و با چشم های گشاد شده به سورن نگاه کرد و با صدای بلند گفت: -چرا به تو خبر ندادیم؟..چون جناب عالی مثل بچه ها قهر کرده بودی..چون شما قصد تنبیه کردن منو داشتین و حتی امروزم به زور جواب تماسمو دادین..چون شما من و مشکلاتم به هیچ جاتون نبوده
گریه ها و هق هق های پرند داشت قلبش رو از جا می کند و فقط می خواست زودتر بهش برسه و ببینه حالش خوبه و سالمه…. زیر لب مدام خودش رو لعنت می کرد که چرا قبل این اتفاق نرفته پیش پرند و باهاش حرف نزده… نفهمید چطوری رسید و خدا بهش رحم