به قلم رها باقری   در دکانی را گشود و اشاره کرد پیش‌تر وارد شوم. زنی جوان که پشت میز بزرگ وسط دکان داشت پارچه‌ای را قیچی می‌کرد، با ورود ما سر بالا گرفت و لبخند زد.   – سلام آقای دکتر! خوش اومدید.   دکتر جوابش را داد و مرا “یکی از دوستان نزدیک” معرفی کرد.   – چند

        از همون مدل لیوان و مایع داخلش دست سامیار و همه ی پسرهای کناریش جز سامان هم بود…   اب دهنم رو بلعیدم و سرم رو چرخوندم سمت سوگل که کنارم نشسته بود و با لبخند به رقصنده های وسط نگاه می کرد….   کمی خم شدم سمتش که بخاطره صدای بلند اهنگ صدام به گوشش

        پلک باز میکند و روی تخت می نشیند   چشمش که به او می افتد   زیرلب آرام سلام میکند و در مقابل اما هاکان پر انرژی جوابش را داده و میپرسد   – خوبی؟ چطور گذشت این چند روز؟ اذیت که نشدی؟   ابرو بالا میدهد و با مکثی کوتاه در جواب او به یک

            خندید و دست در جیب‌هایش فرو برد: _ پیرزن پیرمرد چی میدونن خب؟ بذار اخر عمری حالشو ببرن!   دهانم بیشتر از تعجب باز شد، فکر اینکه این پیرزن و پیرمرد از من هم اهل‌دل‌تر باشند عجیب بود!   _ امکان نداره!   دوباره خندید و سری به تاسف تکان داد: _ لقمه‌تو بخور…من