لحظاتی هر دو در افکار خود غرق شده بودیم و بالأخره این شهراد بود که سکوت میانمان را شکست.     -باشه بهتره فعلاً راجعبش حرف نزنیم، بعداً یه جوری حلش می‌کنیم.     خودم را جمع و جور کردم و دستی به موهایم کشیدم.     -درسته فکر نکنم حل کردن یه خونه سختتر از

        _ بله، پریناز.   _ زنده‌باشی، من اسمم گلبهاره.   به رویش لبخند زدم با آن روسری سفید سرش. مرا یاد تاجی خانوم می‌انداخت.   _ گلی خانوم، این‌جا یه تیکه نونی، مربایی، چیزی پیدا نمی‌شه من صبحونه بخورم؟   انگار از لفظ «گلی‌ خانوم» گفتنم، خوشش آمد. لبخند زد و‌سراغ یخچال رفت.   _ خانوم

        چشمان خمار قرمز میکائیل که نشان می‌داد این سری این مرد کوتاه نمی‌آید و رز قلبش در سینه اش می‌کوبید و میکائیل لپ های رز را بیشتر فشرد و حالا لب های قلوه ای دخترک به جلو آمده بودند. و میکائیل در سرش دوره کرد بامزه ی خواستنی! نیشخندی زد و بی توجه به چشم های

            – دستت درد نکنه بی بی ، اطلاعات خوبی بهمون دادی!   بی بی آسیه لبخندی زد، دستش را روی زمین گذاشت و به سختی از جا بلند شد، پیر شدن سخت بود.   – من برم به گلین سر بزنم.   یاسر و خیرالله از او تشکر کردند. می‌دانستند که گلین به وجود