نگاه ارام شده و براقش را به چهره خندان شهریار دوخت… -داشتم میومدم پایین…!!!     شهریار با عشق نگاهش کرد. -وقتی نیومدی یهو دلم برات تنگ شد…!     حال خوشی از دلش گذشت… شهریار و نگاه های عاشقانه و گرمش باز هم سهمش شده بود… -ترانه بود، داشت برام خط و نشون می کشید

      پرستار از لای در اومد بیرون و عصبی گفت: -صداتو بیار پایین تا نگهبانو صدا نکردم..مگه اینجا چاله میدونه صداتو انداختی رو سرت…   سامیار رفت تو صورت پرستار که من و عسل از جا پریدیم و هول شده صداشون کردیم…   سامان محکم سامیار رو عقب کشید و سامیار در همون حال داد زد: -صدا کن

  ساکت شد و فقط زاری کرد. والا نفس پر صدایی کشید و نشست.       خانوم‌جان، پر چارقدش را به چشم‌هایش کشید و من، سنگینی سنگ آسیابی را که ماه‌ها روی سی*ن*ه‌ام بود دیگر حس نمی‌کردم. سکوت اتاق را فقط صدای زاری کردن کم‌مایهٔ شاهین می‌شکست.         نگاه پر تردیدم طرف بارمان رفت؛ همان‌طور بی‌حرکت