_ من از سایه ی خودمم میترسم، توروخدا تنهام نذار… نرو…   صدای ملتمس سراب که ترسش را فریاد میزد، پای رفتنش را سست کرد.   نباید او را بعد از روزهایی که گذرانده بود، با آن کودک درون وجودش تنها میگذاشت. حتی اگر دلش دوری میخواست هم باید پا روی دلش میگذاشت.   در آستانه

        یهو سوگل زد زیر گریه و همه با چشم های گرد شده نگاهش کردیم…   فاطمه خانم جلوشون ایستاد و گفت: -اِ سوگل..چرا گریه میکنی دخترم؟..   -من چطور مادریم..حتی نمیفهمم بچه ام چرا گریه میکنه…   همه زدیم زیر خنده و سامیار چشم غره ای بهمون رفت و رو کرد به سوگل و با دست

            انگار فلج شدن مادرش و خیانت لاله حسابی دلخورش کرده، بی اراده بغض کردم، روزی که فکر میکرد من خیانت کردم را به یاد آوردم، نفس‌هایم تنگ شدند و عضلات شکمم منقبض، کودکم داشت از غم من دلخور میشد.   نفس عمیق کشیدم، یکی، دو تا، سه تا، انقدر که ارام شوم. برای فرزندمم