تکان نمیخورد   حتی پلکش هم محض دلخوشی ام نمیلرزد   دهان باز میکنم   قصد دارم اینبار بلندتر صدایش بزنم که صدای زنگ تلفن همراهش در اتاق می‌پیچد   دستم را پس میکشم   نگاهم سوی پاتختی کشیده میشود   قدمی جلو می روم   گوشی اش را برمیدارم   نام سارا ، خار در

      کوتاه نگاهم کرد و بعد به ساعتش منم چیزی بهش نگفتم ،بیشتر از این حوصله ی بحث کردن باهاشو ندارم   _چند ساعت دیگه پرواز داریم     یاد حرفش تو بیمارستان افتادم که گفت دوتا بلیط بگیره تنها نیست   _از اول میدونستی باهات میام مگه نه؟چی به مامانم گفتی؟     _فقط راجع به یه

  زمان زیادی نیاز نداشتم تا در آدمهای اطرافم جستجو کنم و بفهمم که کسی به این اسم را تاکنون ندیده بودم.   پیشانی ام به نشانه ی نفهمیدن چین افتاد و سوالی سر تکان دادم.   _ حنانه؟ به جا نمیارم!   حالاتش زیادی غیر طبیعی بود یا من حساس شده بودم؟! دستپاچه بود و آن گونه های سرخ