توی آسانسور یکم عقب رفتم که برای کارمند دیگه جا باز کنم و همزمان جواب نازنینو دادم.   _ رئیس؟   _ آقای افروز دیگه… هامین خان.   گوشه‌ی لبی که مودبانه یکم به بالا خم کرده بودم سفت شد.   پس واقعاً پاشده اومده شرکت.   _ نظارت چرا؟   _ این یه سال اخیر معمولا

    – دِ حرف بزن، چی میگی تو؟   شهیاد، خیره در دریای طوفانی امید، زهرخندی می‌شکند: – چی می‌خوای بشنوی؟ این‌که گفتم اون دختره بچه رو هم دستمالی کردی و حالا گردن گرفتی؟ این و می‌خوای بشنوی؟ خب… شنیدی!   امید نمی‌توانست به گوش هایش و چیزهایی که می‌شنید اعتماد کند. چه می‌گفت شهیاد؟ دستمالی؟ گردن گرفتن!؟ راجع

    قلبم به دشتی میماند که به یکباره تمام پروانه های دنیا درونش به پرواز درآمده بودند.   چیزی شبیه به نسیمی خنک در اوج گرمای مرداد ماه، که از روی دانه های ریز و درشت عرق میگذرد و جانت را جلا میدهد، درون رگهایم جریان گرفت.   حواسش به چیزهایی بود که حتی خودم هم بهشان بی توجه