خلاصه رمان:   من امیرپارسا توکلیم. یه معلم زبان دورگه که برای فرار از گذشته‌ی عذاب‌آورم به اردبیل پناه آوردم اما نمی‌دونستم فرارم قراره من رو مقابل دنیز قرار بده؛ یه دختر ریزه میزه با موها و رنگ چشم‌های عجیب. وحشتی که در عین جذابیت  هر چیزی بهش می‌خوره جز اینکه مدیر مدرسه باشه. مدیر مدرسه‌ای

            دستم را گرفت و وارد اسانسور شدیم. سپس پارکینگ و بعد ماشین. تا رسیدن به بیمارستان هم بخاری را روی من تنظیم میکرد و چندبار هم تبم را با کف دستش چک کرد.   داشت از بی حالی دوباره خوابم میبرد که دستم را گرفت و تکانم داد:   _ نخوابیا، جلو مردم بغلت

      حالا فهمیدم چرا لحنش همیشه دستوریه….با این تشکیلات عریض و طویل بایدم کسی رو حساب نیاره و قیافه بگیره   رو دورترین مبل راحتی چرم اتاق نسبت به میزش نشستم   رنگش قهوه ای سوخته بود و فکر نکنم حتی یه تک نفره ش از در خونه ی ما حتی رد میشد     سرمو که چرخوندم