_حالا تو بگو ببینم چی شدی؟   مثل اینکه ول کن نبود ولی اون حتی اینبار نگاهمم نکرد اگه بگه سر من خورده بهش اونم وقتی افتادم تو بغلش؟! بازم دیروز یادم اومد و خجالت کشیدم چه افتضاحی شد ولی……لعنتی   _نمیدونم فکر کنم یه سنگ از آسمون خورد بهم….   سر من سنگه؟ مسخره استخون خودش

      لبخندی که روی لبش نشسته بود میگفت این تو بمیری از آن تو بمیری ها نیست!   میگفت اینبار در راهی که انتخاب کرده بود ثابت قدم است اما نمیدانست من هم مانند خودش هستم.   من از خودم مطمئن بودم، هیچ راهی را برای رفتنش باز نمیگذاشتم.   لبخند معنادار و طعنه آمیزش را نادیده گرفتم

      خلاصه رمان:   می اندیشم به نبودت به شکستنم در زیر پای غرورت  لحظه هارا میگذرانم  بی تو اما نفسم میگیرد پا پیش میکشی و بعد جوری پسم میزنی که قلبم طاقت نیاورد و دود همدم لحظاتم شود چگونه ببخشمت چگونه.    

    * * *   جاوید اجازه نداده بود دهانم را باز کنم   حتی فرصت نداده بود بگویم هیچ چیز به این سادگی که او خیال میکند نیست   حرف هایم درمورد کمال خان را باور نمیکرد   اصلا براش مهم نبود چه گفته ام   یک کلام خواسته بود لباس هایم را جمع کنم   مستاصل میان

            گندم تنها با نگاهی قالب تهی کرده و لرزان به یزدانی که به سمت در قدم برمی داشت نگاه می کرد . نه توان حرف زدن داشت و نه دیگر جانی برای انجام دادن کاری کاری . که مثلاً بهانه ای بیاورد و یزدان را از رفتن منصرف کند ………….. یا هر غلط دیگری

            _ آهان…یادم اومد! خب؟   هنوز نگاهم به نیاز بود و سعی داشتم بازی کردن با او را دلیلی تلقی کنم برای نگاه نکردن به چشمانش:   _ گفت برم پیشش…یه خبر برام داره! چون فهمید باردارم، نمیخواست پشت تلفن بگه و چیزیم بشه!   سکوتش مبنا بر گوش دادنش بود:   _ با