راوی -از نیما بگو رحیمی اون کثافت داره چه غلطی می کنه باز…؟! رحیمی آرام گفت: -قربان تموم این مدت زیر نظر بوده و کار مشکوکی نکرده جز پیام هاش به خانومتون که بی جواب موندن…! وجود امیر لحظه ای چنان آرام گرفت و حس خوبی به قلبش سرازیر شد که لبخندی به
حتما لباساشو یادش رفته بود منم شک داشتم درو بزنم و بهش بگم یا نه حتما بازم فکر بد میکنه که منظوری دارم اصلا به من چه….. ساکو همونجا انداختم ولی نتونستم برم دختره توانایی اینو داره تا صبح تو حموم بمونه ولی از من چیزی نخواد میگم و میرم چند بار
موبایلش را لبه میز گذاشتم و چند قدم عقب رفتم. _ لطفاً از این‌جا برو، عمران. پوف کلافه‌ای کرد و سمتم آمد، چند قدم عقب رفتم. _ مگه تو از من می‌ترسی؟ چندبار شده من و تو تنها شدیم، پری؟ سرم نبض داشت. _ تو برام مثل برادر نداشته‌م بودی، عمران. من…
گفتن همین یه جمله هم کلی باعث گلودردم شد. _ به حرف مامانت گوش ندادی رفتی آب بازی؟ _ شایدم پفک خورده. _ پفک که مریض نمی‌کنه. _ خیلی هم میکنه. مامان گفت. _ خنگ مامان الکی گفت گولمون بزنه خودش پفکارو بخوره. _ نخیرم دروغ می‌گی. _ نمیگم.
از بودن در آغوشش حالم بد بود نمیخواستم پیش چشمم کثیف بود دستانش آلوده بود نفسش را دوست نداشتم اصلا دیگر هیچ علاقه ای به او نداشتم – ولم کن صدایم کم جان بود اما میرسد به گوشش بهایی نمیدهد انگار اصلا حرف نزده ام و او نشنیده
پوزخند می‌زنم و کلمات را مصمم ادا می‌کنم: – بهتره اون قفل لعنتی رو باز کنی و از اتاق بری بیرون! و دیگه هیچ‌وقت به خودت اجازه‌ی نزدیک شدن به من رو ندی! حتی کوچک‌ترین تغییری هم در حالت چهره‌اش ایجاد نمی‌شود. صورتش را بیشتر نزدیک می‌کند. لب‌هایش مماس لب‌هایم قرار می‌گیرد. هُرم نفس‌های داغش، پوستم را قلقلک