ریحانه&   بالاخره امروز آوردیمش خونه با اینکه صورت جمع شده و خیس عرقش میگفت چقدر درد میکشه ولی ویلچر؟؟ اصلا…. فقط عصا   عالیه خانم یکی از اتاقای پایین و براش آماده کرده اونم با هزار تا بهونه میگفت من فقط اتاق خودم راحتم و این حرفا ولی وقتی با لجبازی پله های ورودی رو به

        میشد مرد برای بغض صدایش، برای مظلومیتش… میشد مرد و مگر من از سنگ بودم که برای آن لحن بغض آلود جان ندهم؟   نگاه ملتمسش، آن گرمای لعنتی که از دستان کوچکش به صورتم منتقل میشد، ضربان قلبم را روی دور تند گذاشته و نبض زدن تمام اعضای بدنم را حس میکردم.   بی هوا

          مرد با دیدن نگاه یزدان متوجه شد هیچ جایی برای چانه زدن ندارد .       ـ آخه ………… برای استریل کردن و کار روی منطقه جراحت پیدا کرده ، باید دور تا دورش آزاد باشه .       یزدان دست جلو برد و لباس گندم را تنها اندکی ، بالا تر کشید

          با حرص تنش را به عقب هل داده و توی صورتش غرید:   _ به خودت بیا حامی، بفهم داری چیکار میکنی.   اشک و بغض سراب به یکباره محو شده و با نگاهی تو خالی و بی حس میخ صورت حامی بود.   انگار که آن روح داغان و از هم پاشیده بند همان