با تعارف قمر خانم داخل رفتند و سعید بلافاصله دستور مادربزرگش را برای روشن کردن سماور اجرا کرد.   دور هم نشسته بودند که حامی با بی قراری پرسید:   _ بچم چیزیش شده ننه؟   همان لحظه نق زدن های کودک شروع شد و کم کم داشت گریه اش میگرفت که قمر

        نیم‌ ساعت بعد سعی می‌کردیم سر و صدای داخل خانه را کنترل کنیم.   متأسفانه سپهر و ماهی به‌طور کاملا غریزی تمایل به سرخوردن از پله‌ها داشتند. کاری که باعث خندیدن سهند بود، تکرار خاطرات مشترکمان.   سپهر با شلوغی ذاتی‌اش از اتاقی به اتاق دیگر می‌رفت و خانه را به‌هم می‌ریخت.   تا آخر شب

        به محض تمام شدن حرفش تماس را قطع کرد. نفسش را هم کلافه وار بیرون داد و سعی کرد خودش را آرام کند.   چند تا نفس عمیق دیگر کشید و سپس برگشت که مرا دید…     نگاه محبت آمیزم را بهش دوختم که اولین واکنشش شد ریختن قطره اشکی از چشمش…   سایه عاشق

          بزاقم را سخت پایین فرستادم. دانشجو بودنم نه تنها افتخاری برایش نداشت، بلکه به مزاقش خوش ننشسته بود.   امان از مردها و جامعه… دائم شعار می‌دادند زن مستقل و خودساخته می‌پسندند و تا چشم‌شان به یکی از آن‌ها می‌افتاد می‌شدند دیوِ دو سر!   کاش دهانم را می‌بستم. لعنت به دهانی که بی‌موقع باز

          زمانی که گندم داشت پا از در این حمام بیرون می گذاشت نه خبری از قرمزز گردنش بود و نه خبری از این لبان سرخ شده ………….. انگار که کسی با پشت دست در دهان او زده باشد ، و یا آدمی به جان این لب ها افتاده ……. که این هم غیر ممکن بود

      پس اونم میخواد؟! چطور جرات کرده حتی به نیما فکر کنه؟ اونم وقتی پسرش دست من؟؟   _تموم شد دیگه این دفعه من پشتش…..   برگشتم سمتش که سرشو بالا گرفته بود که مثلا منو درمونده کنه؟   _خیلی مطمئن نباش….چون تو…. تا وقتی من نخوام هیچ غلطی نمیتونی بکنی….   بالاخره تونستم جلوی خنده ی خوشبینانه

        چای در گلویش پرید و نگاهِ گردش باعث شد خجول نگاه به لپ‌تاپ بدوزم. – راستش من و سارا فکر می‌کردیم سنت و اشتباه می‌گی. یعنی اگر تایید فراز نبود فکر می‌کردیم دبیرستانی باشی.   حرف‌هایش مرا یاد فراز و روزهای اولش انداخت. او هم فکر می‌کرد سن و سالم کم باشد. -البته یک ترم رفتم.

مادر نگاهم کرد و گفت: _پاشو باباتو صدا بزن بیاد داخل، تو این سرما نشسته بیرون.‌   بلند شدم و بیرون رفتم، بابا سیگارش تمام شده بود؛ اما هنوز به همان حالت قبل نشسته بود.‌   به شانه‌های افتاده و غم‌زده‌اش نگاه کردم و دلم به درد آمد. دوست داشتم کنارش بنشینم، بغلش کنم و بگویم: _درست میشه بابا، غصه