قدم هایش روی آسفالت ،با ریتم سرعت خود حرکت می کرد ولایه ی نازک اخم ،مانند همیشه روی ابروانش، فرمانروایی می کرد .برخلاف دیشب ،امروز باد ملایمی می وزیداما سردی اش با باد دیشب تفاوتی نداشت .سردردی که درسرش بود،نسبتا آرام شده بود اما هنوز هم عمق تصرف خود را حفظ کرده بود.با چشمانی ریز شده، ریز و درشتی

  نفسی که روی گلویش سنگینی میکرد را بیرون فرستاد نگاهش روی شیشه خورده هایی که کل به ظاهر اشپز خانه را در برگرفته بود وتا ابتدای حال هم رسیده بود کشیده شد ،اثار دیوانگی هایش بود این بار لیوان نبود هرچه دم دستش بود را شکانده بود .نگاهش را چرخاند وبا گام هایی که همیشه ریتم سرعت خود را