حین کار همه حواسم به میران بود که با هیچ کدوم از حرکات من حواسش از اون نقطه ای که روش گیر کرده بود پرت نمی شد و حتی نیم نگاهی هم بهم نمینداخت.. یعنی مسئله ای که ذهنش و درگیر کرده چیه که تا این حد پریشون شده که دیگه حتی نمی تونه ظاهرش و حفظ کنه تا

  اخمی کردم و گفتم : تو مگه مشکل داری!؟ همه رو سر کلاس رفع کردی که خندید.. با ابروهای بالا رفته گفت : نچ الان فهمیدم که داره دروغ می گه و فقط می خواد سر در بیاره که منو نریمان چکار می کنیم.. چشم هام رو توی حلقه چرخوندم و گفتم : هدف واقعیت چیه هوم… رقصی به

  بدون اینکه لیوان رو از دستم بگیره عصبی گفت؛ _مادرم رو انداختن روی تخت بیمارستان و دوباره باهم جیک توجیک شدن وتمام.. انگارنه انگار اتفاقی افتاده.. اصلا آمنه کیه آرش کیه؟ گور بابای زن و بچه! _خودش گفت اونجاست؟ _خودش بگه؟ مگه میتونه؟ هنوز اونقدر بی غیرت نشدم.. _خب آخه قربونت برم اگه نگفته رو چه حسابی اینقدر مطمئن