توی لابی نشستم و با گوشیم یه اسنپ گرفتم.. ولی چون این خیابون یه طرفه بود.. زنگ زد و گفت که نتونسته بیاد داخل و سر خیابون وایستاده. منم سریع بلند شدم برم تا سر خیابون که همون موقع گوشیم زنگ خورد.. دیدن اسم میران کافی بود تا این آرامش کوتاه مقطعی.. بعدِ حرف زدن با آفرین از بین

  -فکر کنم برا اونه.. نگاه خیره ای بهم انداخت قلبم کند تو سینه می زد هیچ وقت حدس نمی زدم یه روز دلم برای این چشم ها این همه تنگ شده باشه اصلا فکرش رو هم نمی کردم که عاشق بشم عاشق.. ادامه ی فکرم رو نکردم چی من عاشق شده بودم!؟ باورم نمیشد… سریع ازش نگاه گرفتم نه

  گریه هام شدت گرفت.. خودم رو مقصر حال وروز کوهیار میدونستم.. اما اون هم مقصربود.. اون به من خیانت کرد.. توروزایی که داشتم از دلتنگی پرپر میشدم وشب ها کابوس رفتنش رو میدیدم اون شب هاشو توی بغل یکی دیگه صبح میکرد.. آره قبول دارم.. من توی این جدایی بی تقصیر نیستم وعهد وپیمان شکستم اما ضربه ی اصلی