خانه هم می‌رفتم کلیدی نداشتم…   لحظه‌ای نفسم بالا نیامد، نفس‌زنان ایستادم و آرام پشت سرم را نگاه کردم…   ندیدمش… قلبم هنوز هم تند می‌زد…   باران هم انگار قصد بند آمدن نداشت!   مثل جوجه‌ٔ آب‌کشیده از سرما می‌لرزیدم…   دست به چشمانم کشیدم، در این باران مسلماً نمی‌شد پیاده خانه‌ٔ مادرم بروم.  

رسمش نبود عاشق کنی اما نمانی‌ پای من مرهم که نه! زخم شوی بر تک تکِ اعضای من…🙃

    خیلی دلم می خواست برم به سروش سر بزنم. نمی دونم چرا.   ولی دوست داشتم برم. باورم نمی شد. تمام مدت که حرف نزد   بخاطر تعهد کاری بود. هرچی هم اذیت شد دم نزد   صبر کرد و سکوت. و اون روز هم دیگه وقتی خیلی پا رو دمش گذاشته بودم   خواست از راهی وارد

        پوزخندی زد و با حالت مچگیرانه ای گفت: – ولی خودت اون روز.. اون روزی که ذات واقعیت و نشون دادی.. گفتی من یه آدم متوهم و احمقم چون.. تو هیچ وقت عاشق کسی مثل من نمی شی که زمین تا آسمون با خودت و ملاکات فرق داره.. نگفتی؟ می گن آدم دروغگو کم حافظه می