این خانه در یک محله‌ٔ خوب و خلوت… پر از درخت‌های نارنج…   پر از ساختمان‌های زیبا!   این همه پول عمو و کیسان کجا برایم خوشبختی آوردند که حالا مهریه بیاورد!   به خیابان اصلی که رسیدم لبه‌ٔ خیابان ایستادم که تاکسی بگیرم اما نارنگی جلوی پایم ترمز زد!   – بپر بالا سرآشپز!   هنوز هم

      مازیار قبل رفتنش بهم یه پیام داد.   و گفت که دیگه داره می ره. دلم خیلی گرفت.   نتونستم مقاومت کنم و چیزی نگم.   براش نوشتم : مراقب خودت باش.   اونم در جواب لبخند و قلب برام فرستاد. خیلی بی قرار شدم.   ولی خب درست نبود. بلند شدم رفتم خودمو سرگرم کنم  

        انگار مثل همیشه حق با یزدان بود که با گذشتن از یک پیچ و رسیدن به خیابان های اصلی شهرک ، چشمان گندم به نمایی کاملا متفاوت از ورودی شهرک افتاد …………. خیابان هایی پر رنگ و آب ، با فروشگاه هایی که کم از فروشگاه ها در فیلم های هالیوودی نداشت . و یا آبنماهایی

      خواست من و دنبال خودش بکشونه که یه لحظه پاهام و روی زمین سفت کردم و وقتی سرش به سمتم چرخید با بهت پرسیدم: – یعنی چی… دنبال زنشه؟ – نمی دونم به خدا.. انگار اسمش منصور شعبانیه.. همه اش داره می گه به اون سلیطه بگید بیاد آدرس و نشونی زنم و بده! دهنم از تعجب

    دستی به ریشش کشید و گازی داد، پشت ماشین بی‌ام و سفید رنگ ایستاد و بوقی زد.   ملورین اما بی اهمیت به راهش ادامه می‌داد که شیشه را پایین کشید و اسمش را صدا زد. -ملورین.   دختر با شنیده شدن اسمش از زبان کسی سرجایش ایستاد و به سمت صاحب صدا برگشت با دیدن محمد وقت

    ×××   آوا   با تکون خوردنای کتفم چشمام و به زور باز کردم و نگاهم تو نگاه خانمی خورد! خانمی تقریبا میان سال و تپل که برام آشنا میزد… نگاهش‌ که به چشمای بازم خورد گفت: _هزار الله اکبر چشمات چه خوشگله دختر… پاشو پاشو چقدر می‌خوابی؟ می‌دونی چقدر صدات کردم و چشم باز نکردی؟!