انگشت اشاره‌اش را تهدید وارانه سمتم می‌گیرد و از بین دندان‌های کیپ شده‌اش می‌غرد   – فقط بفهمم دروغ گفتی مثل اون دفعه، نه به ننه‌ت رحم می‌کنم نه به خودت… سیاه و کبودت می‌کنم آلا…   حرفی نمی‌زنم و او با همان مقدار خشم از اتاقم بیرون می‌زند. زانوان سست شده‌ام تحلیل می‌روند و همانجا، روی زمین

    با هیجان دستامو بهم می‌کوبم.   – خب… جرات یا حقیقت؟   چند ثانیه بدون پلک زدن نگاهم می‌کنه. حق داره بترسه…   جرات و حقیقت نداشت وقتی طرف حسابش من بودم! نفسشو صدادار بیرون می‌فرسته.   – حقیقت.   جدی شدنم دست خودم نیست. انگار که مدت هاست منتظر فرصتم تا سوالم رو بپرسم. بی اختیار اولین

    مادرجون لبخنده تلخی زد و اروم گفت: -ببخشید..   -چرا؟..   مادرجون سرش رو پایین انداخت و اروم گفت: -بخاطره گذشته..بخاطره بدی هایی که بهت کردیم..من هرگز خودمو بخاطره اون روزها نمی بخشم اما تو ببخش مادر….   سامیار سرش رو پایین انداخت و اروم گفت: -مهم نیست..   -مهمه..خیلی هم مهمه..می دونم تو دلت مونده و هنوز

      نگاهی به رگال لباس و مانتوها کرد. چندتایی را پسندید و سپس به فروشنده نشان داد و خواست سایز و رنگ دلخواهش را بیاورد.     طبق سلیقه خودش برای همسرش خرید کرده بود. و اگر ماهرخ می فهمید، از شدت عصبانیت جیغ می کشید… کوتاهترین مانتو تا روی زانو بود اما در عین پوشیده بودن زیادی

    محمد با مکث پایی سست شده بیرون رفت. یاسمین زل زده بود توی چشمهای ارسلان و نزدیک بود بغضش بترکد. _مثل آدم حرف میزنی یا… _یا چی؟ بزنی همه چی و خراب کنی؟ سر ارسلان پس رفت: پات و از این ماجرا بکش بیرون. وگرنه ترکشش تو رو هم میگیره. چشم های یاسمین جمع شد. با بغض سرش

    ×××     جاوید* با خودکار توی دستم بازی میکردم که صدای در اومد قامت آیدین تو جایگاه در معلوم شد و قیافه من و که دید لب زد _چته باز چی شده؟!… الان که باید خوشحال باشی بالاخره قانونی و رسما الان جز مردایی هستی که صاحاب شرکتای بزرگن تو ایران به هدفت رسیدی الان چته چند