خلاصه رمان : 25 سالم بود که زندگیم دست خوش تغییرات شد. تغییراتی که شاید اول با اومدن اسم تو شروع شد؛ ولی آخرش به اسم تو ختم شد… و من نمی‌دونستم بازی روزگار چه‌قدر ناعادلانه عمل می‌کنه. اول این بازی از یک وصیت شروع شد، وصیتی که باعث شد گلبرگ کهکشان یک آدم دیگه با یک
شنیدن اسمم بعد از مدتها، از زبان او شیرین بود اما، اینکه بخواهد من را به جایی برساند باب میلم نبود! بدون نگاه کردن به انها لب زدم: _ ممنون، اژانس خبر کردم…یکم دیگه میاد، شما برید! لاله به توجه به من کفش به پا کرد و بیرون رفت. قباد مکث کرد، مقابلم
_ به نام؟ _ کیمیا کاشفی… _ تا دو ساعت دیگه وقت هست، اگه تشریف بیارید راه میفتید در غیر این صورت نوبتتون میفته پس فردا! هول شده سریع پاسخ دادم: _ باشه باشه، میایم…ممنون! با خدافظی سریعی تماس را قطع کردم و به کیمیا که منتظر چشم به دهانم دوخته بود
با حرص میخندم و میغرم: -بس کن تو رو خدا! قیافه ی ناراحتی به خود میگیرد و حس میکنم… واقعا ناراحت و عصبی است! -تو قول دادی حوری! من روت حساب کردم… چرا انقدر اذیتم میکنی؟! بهت زده از طرز رفتارش میگویم: -دیوونه دارم از دستت دیوونه میشم! -نمیشه دیوونه بشی
محمد نزدیکش شد و درست در یک قدمی‌اش ایستاد، با جدیت به چشم‌های درشت و سبز رنگش خیره شد و گفت: – من همچین حرفی زدم الان؟ سر بالا انداخت و گفت: – خب نه ولی منظورت چی بود؟ نکنه دیگه نمیخوای بیای اینجا نه؟ دست کوچکش را که لبه‌ی ژاکتش را به چنگ
با چنان خشم و تعجبی بهم خیره ست که تو دلم هزار بار خودمو لعنت میفرستم برا اینجا اومدن و موندنم….. وارد میشه و درو پشت سرش محکم میبنده…. از صدای بلندش تو جام میپرم و به بارمانی نگاه میکنم که با شنیدن بسته شدن در میچرخه و با دیدن حاج اقا اونم
دکتر قبلا اخطار داده بود که با هر بار مصرف، اثربخشی قرصا کمتر و کمتر میشه. باید مسکن‌های قوی‌تری بگیرم. بدنم تقریبا به حد نهایی خودش رسیده. به چراغ‌های روشن خونه و بعد هم ساعت مچیم نگاه نکردم. ساعت از 11 شب هم گذشته بود. تا حالا یا خوابیده یا خودشو توی اتاقش
او هم آن اوایل ، وقتی برای اولین بار در این چنین پارتی هایی شرکت کرده بود ، حال و هوایی همچون گندم را داشت . ـ نمی خوای صبحانت و شروع کنی ؟ گندم نگاهش را سمت چشمان منتظر یزدان کشید و ثانیه ای بعد نگاهش تا سینه های
#پارت_9 •┄┄┄┄┄┅•🦋•┅┄┄┄┄┄• به سمت آشپزخانه به راه افتادم و ظرف میوه را از دستش گرفتم. _مامان زودتر غذا رو بیار بخورن برن دیگه من هنوز کلی از کارهام باقی مونده. چپ چپی نگاهم کرد. _عیبه خجالت بکش دختر، همین مونده به‌خاطر گِل بازی تو اجازه بدم عمه‌هات پشتم حرف در بیارن که خونه‌داری بلد نیستم. اخمی کردم.
شاید تو این شرایط.. احمقانه بود که بخوام به همچین چیزایی فکر کنم.. ولی دست خودم نبود.. خیلی از کارام دست خودم نبود وگرنه.. تا همین جا هم نمی اومدم.. پیش کسی که من و.. مقصر صد در صد می دونه.. تو افتادن برادرزاده اش رو تخت بیمارستان! به وسط حیاط که رسیدم.. مستاصل و درمونده
مثل کسی که تو شطرنج مهارت داره ولی کیش و مات میشه شدم! یه نگاه کلی تو صورتم کرد و بعد نگاهش و ازم گرفت و داد به روبه روش _مادرم هیچی نگفت ولی چشمای متعجب جاوید دیدنی بود آوا خیلی وقته برام خواهر شدی! دقیقا از وقتی که فهمیدم قراره تو حسرت بوسه کنار گوش و گردنت