کمی سرفه ی کوتاهی کرد و گفت: _فرنود تویی؟من شرکتم ،اون منشیم بود برداشت. همانطور محکم با دستم به فرمون ضربه زدم،او مرا  کودن  تصور کرده بود غریدم: _باشه الان میام شرکت .. _نه امروز جلسه دارم . ماشین را روشن کردم و تمام حرصم را سر آن گاز بیچاره خالی کردم : _اشکال نداره من به جلست چیکار

      – من حرفی ندارم و سوار نمی‌شم خانم، اگه حرف دارید شما می‌تونید پیاده شید.   چهره‌اش را جمع می‌کند   – تو دیگه از کدوم کوه اومدی؟   بلافاصله جوابش را می‌دهم… به خاطر شوکگی چیزی به اصلان خان نگفته بودم، دلیل نمی‌شد در برابر این دخترک سانتال مانتال هم سکوت کنم   – از همون

        اشک هام رو پاک کردم و مبهوت و شکست خورده به زمین خیره شدم…   قلبم تیر می کشید و نفسم قطع و وصل میشد..   مثل همیشه دست به دامن اسپری ام شدم و من حتی از نظر جسمی هم سالم نبودم…   دلش رو به چیه من خوش می کرد و عاشقم میشد..  

      شهریار نمی دانست چه بگوید. مگر در گذشته چه اتفاقی افتاده بود…؟!     -مشکلش چی بوده…؟!   رامبد دستانش را در هم گره زد. نگاهی به بهزاد و سپس به شهریار کرد.   -حضور این اقا…     شهریار حرفش را قطع کرد. -بهزاد داداششه…!!!   رامبد لبخند زد: پس شما بهزاد خانی…؟!   بهزاد ابرویی

      اون لحظه خود واقعیش بود و انقدر از دیدن من شوکه شده بود که نتونست تظاهر کنه و به خودش و احساساتش مسلط باشه.. واسه همین خیلی راحت تونستم.. عمق دلتنگی لونه کرده تو اون چشمای درشت تیره اش و تشخیص بدم و یه نفس راحت بکشم از این که.. میون احساساتش.. پای هیچ نفرتی وسط نیست!

        نگاهش که به حورا خورد مکث کرد، لباس‌هایش عوض شده بود و روی تخت کامل دراز کشیده شده بود، کلاه بیمارستان را به سر داشت و کیمیا هم سمت دیگر، سر پا ایستاده بود که با دیدن برادرش جلو رفت: _ داداش، یکم دیگه میبرنش اتاق عمل…   سر تکان داد و خیره‌ی حورایی ماند که