نگاهی کوتاه به اصلان خان می‌کنم – انگار دارن هوشیار می‌شن… او هم مانند من کمی سرش را خم می‌کند – فهیمه؟! فهیمه خانم ناله‌ی دیگری می‌کند و من آب دهانم را قورت می‌دهم و علت آشوب درونم را نمی‌توانم درک کنم. – فهیمه جان خوبی؟! – آی، امید… پسرم… اصلان خان دست روی شانه‌اش می‌گذارد و من هم

  غلتی زد و از میان پلکهای نیمه بازش محیط نا آشنای مقابلش را نگریست. چینی روی پیشانی اش افتاد و حسگرهای ذهنش فعال شدند. چشمانش کامل باز شده و با هول و دستپاچگی در جایش نشست. چشم چرخاند و با دیدن حامی و لباس های پخش و پلایشان همه چیز پیش چشمانش رنگ گرفت. در خانه ی خودشان بودند،

#پارت354             سد چشمام بالاخره شکسته شد و قطره های اشک، یکی پس از دیگری از هم پیشی گرفته و سقوط کردن!   حامد که حالم رو دید منو به آغوش کشید. وقتی بین بازو های مردونش قفل شدم، مثل بچه ای بی پناه، هق هقم بلند شد.   دلم نمی‌خواست تو این شرایط به