ماهرخ بدون آنکه کسی متوجه رفتنم شود از پله ها پایین آمدم و از در حیاط خلوت بیرون زدم… وارد پارکینگ شده و سمت ماشینی که شهریار بهم کادو داده بود، رفتم… دستی رویش کشیدم… -تو رو پیش صاحب بی معرفتت میزارم…!!! به سختی دل کندم و سمت ماشین خودم رفتم. با دلتنگی
از تماشای باران پشت پنجره خسته ام . برمی خیزم . سنگین تر شده ام . ورم صورتم مرا از ایستادن مقابل اینه منع می کند . به بادکنکی می مانم در معرض ترکیدن ! این دو هفته اگرچه به مرافعه نگذشت اما نمی شود نامش را صلح بگذارم.
ابروهایش با تعجب بالا پرید، شوق و شعف در چشمانش پدیدار شد: _ وای…وای خداجون… بلند خندید و دست روی دهانش گذاشت، از حالتش به خنده افتادم که خودش را جلو کشیده محکم بغلم کرد: _ وااای، حورااا، فکر کن وکیل شی…بعد بت بگن خانم وکیل، وای چه شود! میخندم و
دکتر دوباره لبخند زد و گفت: -چیزی نیست..با فیزیوتراپی درست میشه.. لبم رو جویدم و گفتم: -همینطور ناقص نمونم اقای دکتر؟.. دنیز اروم خندید و دکتر هم با خنده گفت: -نه نگران نباش..چون مدت زیادی توی گچ بوده الان کمی مشکل داری..فیزیوتراپی بری کم کم حل میشه… تشکر کردم و روی صندلی نشستم و دکتر هم پشت میز توی
هانیه؟ خواهر مرحوم هامین؟ با دستش موهاشو چنگ زد. _ جدا از این آریا واقعا خیلی بی‌نقص نقش بازی می‌کنه. تصویری که برای بقیه ساخته اینقدر کامل و پرفکته که حتی عمه فخری سخت‌گیر هم نسبت به اوایل هزار درجه تغییر کرده… فقط موضوع زمانه که بتونه کامل اونو قبول کنه… محمود خان و
مقاومت در برابر این وسوسه آخر جانش را می‌گرفت. _ازت ممنونم… نگاهی به اطراف انداخت. _بابت همه‌ی کارهایی که واسه‌م کردی. لبش را تر کرد و از فاصله‌ای نزدیک به سرتاپایش خیره شد. گرمای تنش به اوج رسیده بود و سیبک گلویش مدام بالا و پایین می‌شد. چشمانش از روی بالا
_ خفه شو لعنتی… خفه شو… حامی به جان در افتاده بود و مشت های پشت سر همش را روی آن میکوبید. انگار زجری که میکشید را از طریق انگشتانش خالی میکرد. سراب چشم از آن صحنه گرفت و شک نداشت قلبش از حرکت خواهد ایستاد. کف دستش را روی صورتش گذاشت و از سوزشش لبخند محوی زد. کارش
حتی از جمله‌ام ناراحت هم نمی‌شود مردک روانی! – حالا که نمردم مجبوری تحمل کنی. تنها می توانم لقب نفرت انگیز را به او نسبت دهم. – اصلا زنگ می زنم آقا رهام منت توی آشغالو نمی کشم، از اولم همینکارو باید می کردم! – تو گوه می خوری زنگ بزنی بهش…