از تماشای باران پشت پنجره خسته ام . برمی خیزم .

 

سنگین تر شده ام . ورم صورتم مرا از ایستادن مقابل اینه منع می کند .

 

 

به بادکنکی می مانم در معرض ترکیدن !

 

 

 

این دو هفته اگرچه به مرافعه نگذشت اما نمی شود نامش را صلح بگذارم.

 

 

هوویم را نپذیرفته‌ام هنوز و نخواهم هم پذیرفت اگرچه جنگی در ظاهر، در میان نیست اما صلحی هم نیست . نبود جنگ مساوی با صلح نیست !

 

 

 

صبح بعد از اینکه صبحانه را اماده می کند میرود به محل کارش و در را از بیرون قفل می کند که مبادا فرار کنم .

 

 

در روز چندبار با بهانه یا بی بهانه سرکشی می کند و شب هم که دست پر برمی گردد من خودم را در اتاق حبس می کنم روی کاناپه می خوابد و این چرخه در حال تکرار است .

 

 

 

صدای چرخش کلید در قفل را میشنوم و پنگوئن وار به سمت اتاق پا تند می کنم . نمیخواهم با او روبرو شوم مگر اینکه ناچار شوم .

 

#پارت۱۴۶

 

 

لبهٔ تخت می نشینم . دست درهم قلاب می کنم و روی زانو می گذارم . به پشت دست هایم خیره می مانم . دست هایم هم حتی از ورم بی نصیب نمانده اند ‌

 

 

 

 

 

در روی پاشنه می چرخد .‌این در قفل دارد ولی به موقع کلید آن را پنهان کرده است .

 

 

 

 

این مدت کم سوراخ سنبه های خانه را نگشته ام ولی مار گزیده تر از آن است که باز از خود باگ نشان دهد .

 

 

 

صدای قدم هایش را میشنوم . عطرش پرزهای بینی ام را در می نوردد و من مصرم به چیدن گل های قالی .

 

 

 

 

نزدیک میشود . انقدر نزدیک که عاجز می مانم از نفس نکشیدنش . هر دم و بازدمم مساوی است با او .

 

 

 

تپش های دیوانه وار قلبم لجم را در می آورد . چطور هنوز برای چون اویی می تپید ؟

 

#پارت۱۴۷

 

دست زیر چانه‌ام می گذارد ،می خواهم سر پس بکشم ولی قادر نیستم ‌.

 

 

 

– خسته نشدی ؟

 

 

دهانش بوی الکل می دهد ، ته تغاری ناخلف حاج زین الدین سپه سالار باز لب تر کرده است .

 

 

– مستی ؟

 

 

کلمات را با مکث ادا می کند ولی تلوتلو نمی خورد .‌ تعادلش را حفظ می کند .

 

 

 

می خندد :

– نَسخم توکا !

 

اخم می کنم . با اخم نگاهش میکنم :

 

– ناپرهیزی کردی باز ؟

 

 

– لامصب می گم نسخم می گی ناپرهیزی کردی ؟

 

 

– برو سیگار بکش که از نسخی در بیای مانعت نمیشم ! مهم نیست دیگه برام .

 

 

دروغ میگفتم . مهم بود خیلی هم مهم بود .

 

 

 

گوشه لبش بالا میاید :

 

 

– دوزاریت کج نبود قناری مهبد . نسخ تنتم تن بلوری … بابا لاکردار بفهم ‌‌…. دارم بگا میرم از …‌

 

#پارت۱۴۸

 

با ای بابای پر غیظی ادامه کلامش را یک لقمه چپ می کند.

 

بی فاصله از من می نشیند . حتی نمی توانم خودم را کنار بکشم . دست دورم می اندازد و من از گرمای دستش شوکه میشوم و هینی می کشم .

 

 

 

– تب داری ؟

 

 

دستم را از روی زانو برمیدارد . بر روی پیشانی خودش می گذارد .

 

 

 

– ببین دارم می‌سوزم ‌….. تبم تب نیازه توکا .‌…‌ لامصب من بی همه چیز دیگه به چه زبونی بگم تبم تب خواستنه …..

 

 

 

به لکنت می افتم …

– مه….بد ….

 

 

مرا به سمت خودش می کشد. سرم را به سینه اش می چسباند . شکمی که در افساید است اجازه نمی دهد که حلقه تنگ تر از این شود‌‌.

 

 

 

 

چانه بر روی شانه ام می گذارد ، عمیق نفسم می کشد .

 

 

 

– بیا دست بردار از این لج و لج بازی …‌

 

 

 

– قرارمون این نبود …‌ قرار نبود پای شخص سومی به زندگیمون باز بشه ….

 

 

 

– به جون تو که میخوام نباشی دنیا نباشه پاشو قلم میکنم فقط بهم وقت بده ‌‌…

 

 

 

بغض دارم ولی ترکیدنی نیست .

 

 

 

– حالا دیگه ؟ نباید میذاشتی پاش باز بشه به زندگیمون …. الان که دیگه کار از کار گذشته چه فایده داره ؟

 

 

 

– سخت می گیری !

 

 

 

سر از سینه ستبر مردانه‌اش بلند می کنم و زل میزنم در چشمان پرشرر مردانه ‌اش که یک روز بخاطر آنها جان می دادم و حالا هم ….‌

 

 

– تو حاضری منو قسمت کنی با کسی که از من چنین انتظاری داری ؟

 

#پارت۱۴۹

 

 

رگ گردنش برجسته می‌شود میبینم که چطور الو می گیرد . چطور به خود می پیچد که صدا بلند نکند ‌.

 

 

– به چیزی که میگی فکر هم میکنی توکا ؟ یا فقط به زبونت میاد میگی؟

 

 

 

 

به خون نشستگی چشمانش باعث عقب نشینیم نمی شود .

 

براق میشوم در صورت کبودش و می گویم :

 

 

– رگ گردنت قلمبه شد ؟ دردت اومد ؟منم دیدم دست تو دستش از دفترخونه اومدی بیرون دردم گرفت …..

 

 

 

– توکا ….

 

 

– فقط تو آدمی من نیستم من احساس ندارم ؟

 

 

– من کی همچین گهی خوردم ؟ چرا حرف میذاری دهن ادم توله ؟

 

 

– خودت طاقتشو نداری ولی من دارم همونی که تو به حرف هم نمیتونی تحملش کنی رو زندگی میکنم بفهم مهبد …

 

 

 

– موقتیه …

 

 

 

– خیانت خیانته حالا چه موقتی چه …..

 

 

با به کام گرفتن لبانم دهانم را میدوزد ….

 

#پارت۱۵۰

 

 

انچنان از حرکت غیرمنتظره اش شوکه میشوم که حتی پلک هم نمیزنم ‌. او اما بی وقفه می بوسد .

 

 

 

حرارت لبانش از حرارت پیشانی تب دارش هم بیشتر است ‌. عجیب می‌سوزاند . احساس میکنم لبانم آتش گرفته.

 

 

 

 

هجا می کنم : مهبد ….

اما نجوایم شنیده نمیشود .

 

 

 

لب و دل را باهم به بازی گرفته است .

 

 

 

 

 

تخت سینه ستبرش می کوبم ولی پس رویی نمی کند دست از بازی با حس های زنانه به خواب رفته ام نمی کشد .گویی قصد بیدار کردنشان را دارد .

 

 

 

 

 

 

نه نهیب من نه ضربه‌ای که تخت سینه ‌اش می کوبم باعث نمیشود که رهایم کند این صدای زنگ موبایلش است که او را از خلسه بیرون می کشد .

 

#پارت۱۵۱

 

لبم از حرارت لبانش مرطوب است ، نگاهش به صفحه گوشی است و نگاه من هم حتی .

 

 

نمی توانم نگاه بگیرم .‌کنجکاویم ارادی نیست .

 

 

 

انتظار دارم نام بشرا را بر صفحه ببینم خلاف انتظارم پیش می‌رود.

 

 

 

این حاج زین الدین سپه سالار است که پشت خط است .

 

 

 

تماس را وصل می کند و من به رغم انکه می دانم که آن زن پشت خطی اش نیست گوش تیز می کنم .

 

 

 

– جونم حاجی ؟

 

 

– کجایی مهبد ؟

 

 

 

– کجا باس باشم خونه‌م دیگه حاجی ! امری فرمونی باشه ؟

 

 

 

– امیرحسام بهونه می‌کنه باباجان می‌تونی یه توکه پا بیای اینجا ؟

 

 

 

زیر چشمی و نا مطمئن من را می‌پایید . دست میان موهایش می‌کشد بهمشان می ریزد و کلافه می گوید :

 

 

– آخه این وقت شب ؟

 

 

 

 

– یه توکه پا بیا و برگرد . از سر شب مادرشو زله کرده پدربیامرز ! این زن بیچاره هم دست تنهاست این بچه هم به هیچ سراطی مستقیم نیست . بعدشم تو الان در قبال پسر برادرت و زنش مسئولی حرف زدی پاش واستا . عقدش کردی فقط اسمت سرش سنگینی کنه ؟ حاشا به غیرتت .

 

#پارت۱۵۲

 

چشمانش با چشمانم گلاویز است ، جواب حاجی را نمی دهد .

 

خجالت را در مشکی شرور چشمانش می بینم . ولی کافی نیست .

 

 

 

 

سرخ میشوم از آسمان ریسمان های که حاجی می بافد .‌

 

 

یک زمان با خود فکر می کردم او به بدی زرین تاج خانوم نیست . قدری انصاف دارد سر سوزن انسانیت ولی حالا ….

 

 

 

 

 

پوزخند می‌زنم و مرد خیانتکار من سر به زیر می اندازد .‌

 

 

حاجی صدا می کند :

 

 

– گوش شنوا داری مهبد ؟

 

 

بی انکه سر بلند کند می گوید :

– صبح میام و …..

 

 

نوچ بلند حاجی کلام مهبد را قطع می کند .

 

 

 

– میگم مادرشو زله کرده ، این زن بار شیشه داره تو غیرت نداری ؟ اسمتو انداختی سرش به خیالت شق القمر کردی ؟ دیگه در قبال اون و بچش وظیفه ای نداری ؟

 

 

 

نیم خیز میشود و من دست به سینه تماشایش می کنم .

 

 

 

 

دست جلوی دهانه گوشی می گیرد و از جلوی چشمانم دور می‌شود و در را هم به اهستگی می بندد.

 

 

 

و من حرصم را بر سر لب.هایم خالی می کنم و با پشت دست انها را از مهبد پاک می کنم.

 

#پارت۱۵۴

 

ده دقیقه بعد سروکله‌اش پیدا میشود .

 

 

 

چنگی میان موهایش می کشد و بی نیم نگاهی به سمت منی که نگاهش می‌کنم ، صدا صاف می کند و می گوید :

 

 

 

– من یه سر میرم خونه حاجی و جلدی برمی گردم …‌

 

 

 

نیشخند میزنم با آنکه از درون در حال سوختنم با لحن به ظاهر بی‌تفاوتی می گویم :

 

 

– خیر پیش !

 

 

دلخور نگاهم می کند . شب چشمانش دلخور است .

 

– در دسترسم کاری داشتی بهم زنگ بزن …‌

 

 

زهرخند می‌زنم و به دامن پیراهن نخی بلندم دست میکشم :

 

– من خیلی وقته دیگه با تو کاری ندارم ….

 

 

 

– تلخی نکن لاکردار ‌… من مگه به رغبت خودم دارم میرم که پشت چشم نازک می کنی ؟

 

 

 

 

رو برمی گردانم ، نفس بلندی که می کشد را می‌شنوم .

 

 

دمی بعد صدای دری که در چهارچوب می لرزد را هم می‌شنوم به همین راحتی می‌رود .

 

#پارت۱۵۵

 

خوابم نمی برد از این پهلو به آن پهلو شدن هم بی فایده است .

 

 

 

پهلوهایم تیر می کشد بس که از این پهلو به آن یکی چرخیدام .

 

 

 

 

شب از نیمه گذشته است رفته بود که برگردد اما برنگشت .

 

 

خسته از خزیدن به این پهلو و آن پهلو روی تخت می نشینم و زانو بغل میزنم .

 

 

 

ساعت روی دیوار هم دیگر چپ چپ نگاهم می کند بس که بی پلک زدن به آن زل زده ام .

 

 

 

 

دخترکم لگد میزند دست به شکمم می کشم . هرچه می کنم خواب به چشمانم نمی آید .

 

 

 

نگرانم . هرچه هست بدقول نیست .

 

مست پشت فرمان نشسته بود نکند زبانم لال تصادف کرده باشد ؟

 

 

 

این اما و اگر ها چون تیشه می ماند به ریشه اعصاب و روان ریش ریشم .

 

 

 

می خواهم شماره اش را بگیرم ولی غرورم راضی نمی شود .

 

#پارت۱۵۶

 

گوشه ناخنم را به دندان می گیرم . در دلم رخت می شویند .

 

 

از روی تخت به زحمت برمی خیزم .

 

 

 

یک دست به کمر و یک دستم را زیر شکم برآمده ام می گیرم .

 

 

قدم رو رفتن بی فایده است فکرم از او منحرف نمی شود .

 

 

گوشی موبایلم را میان دست می گیرم . عزمم را جزم می کنم و شماره اش را می گیرم .

 

 

 

قلبم در حلقم می کوبد . ‌

 

 

دست به گلویم می کشم و گوشی موبایلم را به گوشم می چسبانم .

 

 

 

بوق اول کش نمی آید و صدای بشرا میشود تیر خلاص و قلبم را هدف می گیرد :

 

 

– الو ؟

 

 

 

می خواهم بگویم گوشی مهبد دست تو چه می کند ولی واژها سربه نیست می شوند از حنجره ام آوایی بیرون نمی آید .

 

 

 

چندبار دیگر هم الو الو می کند وقتی جواب نمی دهم قطع می کند.

 

 

 

گوشی میان دستم است . احساس کسی را دارم که از بلندی با سر سقوط کرده باشد .

 

 

 

درست وقتی که من از نگرانی خواب به چشمم نمی آمد او در بستر زنی دیگر شب را صبح می کرد لعنت به من .

 

 

 

در همین وادی ها هستم که با صدای برخورد چیزی به پنجره از جا می پرم .

 

#پارت۱۵۷

 

 

لرزم می گیرد. دست و پایم را گم می کنم کجایش را اما نمی دانم شاید لابه لای شیشه خرده ها ،بغل سنگی که تا وسط اتاق خوابم سینه خیز آمده است و من نمی دانم از کجا!

 

 

 

 

 

هینی که باید می کشیدم را نمی کشم . نمی توانم زبانم لال رفته است .

 

 

 

چشمم از پنجره به سنگ ، از سنگ به شیشه خرده ها در گردش است .

 

 

 

 

 

روز روشن بود می شد تقصیر را انداخت گردن بچه های تخس و شر و شور کوچه اما این وقت شب نه .

 

 

 

 

گوشی موبایل هنوز میان دستم هست با این تفاوت که سه درصد شارژ دارد . شانس بدم را لعنت می گویم .‌

 

 

 

 

 

می خواهم با پلیس تماس بگیرم که سنگی دیگر تا میان اتاقم پا درازی می کند .

 

 

 

گوشی موبایلیی که تا آن دم سفت و سخت میان پنجه نگه داشتم از دستم رها میشود .

 

 

 

 

به سختی نیم خیز میشوم که گوشی موبایل را بردارم که صدای چرخش در لولا گوش هایم را تیز می کند .

 

#پارت۱۵۸

 

 

نیم خیز می مانم ، اب دهان قورت می دهم . ضربان قلبم را تند تر از همیشه حس می کنم .

 

 

 

 

قهر و غرور و دلخوری به حاشیه می رود ، نا مطمئن و لرزان صدا می کنم :

 

 

– مهبد تویی ؟

 

 

 

منمی نمی شنوم ، و خدا می داند چقدر محتاج شنیدن صداش هستم .

 

 

با ترس و لرز گوشی موبایلم را از روی موکت چنگ میزنم و بلند میشوم .

 

 

 

در دلم سیر و‌سرکه را باهم می جوشانند . صدا می کنم :

 

 

– مهبد ؟

 

 

 

جوابی نمی شنوم ولی صدای گام هایی که به در نزذیک می شود را به عینه می‌شنوم .‌

 

 

 

قلبم صدا می کند . در حلقم می کوبد .

 

 

 

دخترکم . اوای من در شکمم کز می کند .

 

 

مجسمه سنگی را برمی دارم و کمر به درمی چسبانم . نفس های بلندم گوش خودم را پر می کند .

 

 

 

 

دستگیره بالا و پایین می شود و ضربانم می رود روی هزار.

 

 

 

شک و تردیم به یقین بدل می‌شود که مهبد پشت در نیست .

 

 

 

 

– کی او …اونجاست ؟

 

 

 

– اگه این در رو وا کنی می‌بینی جوجو . اشنا میشیم

 

#پارت۱۵۹

 

چشمانم تا آخرین حد گشاد میشود، صدای نکره نخراشیده مرد هیچ به گوشم آشنا نیست . تا به حال نشنیده ام یا اگر شنیده ام یادم نیست .

 

 

 

 

دست و پا گم کرده ام اما نشان نمی دهم .

 

 

چشمانم مالامال از اشک است اما نمی ریزمشان .

 

 

می گویم :

 

 

 

– پلیس تو راهه نری میان می برنت .

 

 

 

 

بلند بلند می خندد و رعب و‌حشت به جانم می اندازد با صدای نکره اش .

 

 

 

– بدقلق نباش به زبون خوش وا کن این درو بهت بد نمی گذره راضیت می کنم .

 

 

 

 

لحنش مشمئز کننده است .چندشم میشود .

 

 

– خفه‌ … شو …..

 

 

 

سیاه شدن صفحه گوشی همزمان میشود با برخورد سنگ دیگری به شیشه و خاموشی مطلق .

 

 

 

برق رفته یا کسی فیوز را پرانده است نمی دانم ولی جیغی که می کشم فرابنفش است .

 

 

 

 

تاریکی ترس و دلهره ام را دوچندان تر از پیش می کند .‌

 

#پارت۱۶۰

 

 

توان ایستادنم نیست . حس می کنم زیر پایم خالی شده و در مسلخ گیر افتاده ام آن هم تک و تنها .

 

 

 

 

 

ضربان قلبم را در گلویم حس می کنم .

رنگی به رخسارم نمانده که بخواهد بپرد .

 

 

می گوید :

 

– چی شد ترسیدی جوجو ؟

 

 

 

 

 

و من لب به دندان می گیرم .

یک در فقط میان من و او فاصله است . دری که به قول مهبد قفلش به پُخی بند است . و چه شوم بختم من در چنین شبی پشت چنین دری .

 

 

 

 

 

 

دستگیره بالا و پایین می شود و من با هر بار بالا و پایین شدنش میمیرم و زنده میشوم ‌.

 

 

 

 

 

نبرد نابرابری است و من عین این چند وقت اخیر پیوسته هی به خودم و دل بیچاره ام مغلوب میشوم .

 

 

 

 

در را باز می کند . مقاومت معنا ندارد . ولی مجسمه سنگی را سفت و سخت می چسبم تنها بارقه امیدم است .

 

 

 

جلو می آید و من عقب عقب میروم تا جایی که شیشه خرده کف پایم را میدرد .