همانجا روی صندلی‌های آزمایشگاه آوار شدم، چه میکردم با این زندگی؟ خدا کو؟ وجود دارد؟ میبیند من را؟ باورش داشته باشم؟ چقدر؟ تا کی؟ قرار است همینگونه مشکلات و گرفتاری‌ها بر سرم آوار شود و باز هم دم از خدای مهربان و رئوف و بخشنده بزنم؟ میشود اصلا؟   بغضم در آستانه‌ی ترکیدن بود،

        دقیقاً همانطور که انتظارش را داشت، کامل و زیبا اما نکته حائز اهمیت قسمت خاصی بود که دنیز برای بچه ها تدارک دیده بود. استخر بادی‌ای که پر از انواع و اقسام اسباب بازی و بادکنک آرایی بود.   هر روز که می‌گذشت این دستیار جدید بیشتر از قبل سورپرایزش می‌کرد!     -چقدر این پوسترهای

      پس از چند لحظه سکوت میان جمع   حاج کمال مجلس را دست گرفت و شروع به صحبت کرد   از قراری که چندین سال پیش با میرزا رضا داشتند گفت و مشکلاتی که مانع آن شد   از کدورت و ناراحتی که به خاطر این مسئله شکل گرفت و حالایی که همه چیز درست شده بود

        بعد از بستن در یخچال و کابینت، بدون اینکه فشار زیادی به لگنم بیاوردم، آرام روی زمین آشپزخانه می نشینم و شیشه را بغل می‌کنم.   درش را نبسته ام و بیش همچنان زیر بینی ام می پیچد..   آب دهانم را قورت می‌دهم و از بالا به محتویات شیشه نگاه می‌کنم، یک بار امتحانش که

  از روی صندلیش نیمخیز شد و با احترام جواب خداحافظی بیمارش رو داد و با نگاه بدرقه ش کرد تا وقتی که از اتاق خارج شد و در رو پشت سرش بست….. با خستگی روی صندلی نشست و گردنش رو به چپ و راست حرکت داد… با سر انگشت هاش چشم هاش رو مالید و دستش رو که پایین