سراب سرجایش ایستاده و صدای دندان قروچه اش به گوش راغب رسید که تکخندی زده و سقلمه ی آرامش را به پهلوی سراب کوبید.   برای اینکه سراب فرصت به خود آمدن پیدا کند، دستش را سمت رجبی دراز کرد تا خوش و بشی کند.   _ سلام منوچهر جان، خوش اومدی.   موفق شد حواس

        پشت دستش را با چشم تر می بوسم این مادر کم حق به گردنم ندارد . کم زحمتم را نکشیده .   – منو ببخشین مرحمت جون .     سرم را می بوسد و می گوید :   – مادر مگه از دخترش کینه می کنه ؟   بغلم می گیرد و بغضم می‌شکند بالاخره

        با ناراحتی زیادی نگاهم کرد و من درجا از حرف هام پشیمون شدم…   نباید این بحث رو باز می کردم..من که می دونستم یاداوری اون روزها چقدر ناراحتش می کرد…   با دیدن اشکی که توی چشم هاش جمع شد، حالم بد شد و به خودم لعنت فرستادم…   با ناراحتی یک دستش رو بین

      تا نیم ساعت بعد مشغول حرف زدن با یکدیگر شدیم. کم کم نسبت به داریوش احساس صمیمیت بیشتری کردم و حالا مشکل این بود که چطور سر کلاس به‌جای داریوش استاد شوکتی صدایش بزنم!   نمی‌دانم چقدر گذاشت که صفحه‌ی گوشی روی میز روشن شد.   اول خیال کردم نامی زنگ زده و خواستم مثل دفعه‌ی پیش

            کمی نگاهم کرد و سپس در همانجا لب زد:   _ تا وقتی اسم من تو شناسنامه‌ته، تا وقتی من بهت محرمم، هیچ مردی حق نداره مزاحمت شه و اذیتت کنه!   _ خودت چی؟ خودت مرد نیستی؟   از دهانم پرید، اذیت و مزاحمتش را در صورتش کوبیده بودم، خیره نگاهم کرد و

  خلاصه رمان:   سوئیچ چرخوندم و با این حرکت موتور خاموش شد. دست چپمو بالا اوردم و یه نگاه به ساعتم انداختم. همین که دستمو پایین اوردم صدای بازشدن در بزرگ مدرسه شون به گوشم رسید. وکمتر از چندثانیه جمعیت حجیمی از دختران سورمه ای پوش بیرون ریختند. سنگینی نگاه هایی رو روی خودم حس می کردم که هراز

        این روزها چقدر حس غریبی دارم!   آرنجش را به چهارچوب در تکیه داده است و با چشم های ریز شده، به من و مادرش نگاه می‌کند:   – نه قربونتون برم من.. همه چی خوبه..   لبخند‌ کج امید آزارم می‌دهد و هیچوقت تا حد دلم نخواسته است فریاد بکشم..   – مامان خانوم، مارو