پشت دستش را با چشم تر می بوسم این مادر کم حق به گردنم ندارد . کم زحمتم را نکشیده .

 

– منو ببخشین مرحمت جون .

 

 

سرم را می بوسد و می گوید :

 

– مادر مگه از دخترش کینه می کنه ؟

 

بغلم می گیرد و بغضم می‌شکند بالاخره . کم کم داشت نفس‌گیر می شد این بغص لعنتی .

 

 

تحمل جو موجود در راهرو کلانتری را ندارم . داد و هوار و بوی عرق و همهمه ترکیب سمی است .

 

 

نگاهم به اتاقی که آن دو را دستبند به دست به آن تو برده اند که در روی پاشنه می چرخد .

 

 

ابتدا قامت مهبد و پشت سرش قامت یاسین پیدا می شود

 

 

سرپا شدنم ناخودآگاه است . کاری غیرارادی است .‌ اضطراب می دود زیر پوستم .

 

 

نگاهم میانشان دو دو میزند . ‌از گوشه لب مهبد خون چکه می کند و دکمه سرآستینش پاره است .

 

 

وضعیت یاسین هم همچین تعریفی نیست .

 

یقه پیراهنش پاره است و از دماغش خون می آید و زیر چشمش کبود است .

 

نگاه مهبد هنوز غیظ و غضب دارد . راه که سمت کالسکه آوا کج می کند می شوم ماده ببر آماده حمله .

 

 

این دختر تنها نقطه اتصال من است به این زندگی .

 

 

امیدم دین و دنیایم در این دختر خلاصه می شود اجازه نمیدهم که احدی او را از من بگیرد حتی اگر این احد پدر دخترم باشد .

 

 

همین که می خواهد اوا را از توی کالسکه بردارد ، از دسته کالسکه می گیرم و عقب می کشمش و می توپم :

 

– چیکار می کنی ؟

 

 

– می برمش تو هم بشین تا احضاریه دادگاه بیاد . دختر من مادر هرزه نمی خواد !

 

 

جایی خواندم شکستن قلب را علم تایید می کند راست و دروغش را نمی دانم ولی من قلبم از چندین ناحیه می شکند و جراحت برمی دارد .

 

 

این مهبدی که به من انگ هرزگی می زند را نمی شناسم.غریبه ای است در کالبد آشنا !

 

 

غریبه ای است در کالبد مردی که یک روز محبوب دل می خواندمش .

 

 

اگر توکای گذشته بودم میزدم زیر گریه شاید هم غش می کردم ولی من دیگر توکای قبل نیستم .

 

 

نه اشک می ریزم نه حتی غش می کنم ..‌‌

 

#پارت353

 

چشم می بندم و دهان باز می کنم دیگر مراعات نمی کنم قلب من که شکست بگذار قلب او هم بی نصیب نماند .

 

 

– تو زن پا به ماهت رو به هوای زن برادرت تو خونه تک و تنها ول می کنی میری من هرزه ام ؟

 

 

پوزخند میزنم . آثار بهت را در صورتش می بینم .

 

 

انتظار ندارد که مقابلش قد علم کنم در منی که مقابلش قد علم کرده ام پی گمگشته اش می گردد .

 

 

در این من نوظهور دختر بی سر و زبان بیچاره ای که همیشه اشکش دم مشکش بود را جستجو می کند .

 

 

 

همان دختر ساده دلی که زرین تاج خانوم درشت بار خودش و جدابادش می کرد و او در خود مفلوکانه می شکست .

 

 

من اما آدم قبل نیست . کرم ابریشمی هستم که پیله شکانده پروانه بیرون امده .

 

 

– هرزه نبودی که با رفیق شوهرت نمی ریختی رو هم خانوم !

 

 

 

این دومین بار است که به صورتش سیلی می زنم . دومین بار در کمتر از یک نصفه روز و او این‌بار بهتش نمی زند .

 

 

– حق نداری هرچی به دهنت میاد رو به این مرد که جزء مردونگی ازش ندیدم نسبت بدی . ..

 

از پشتیبانی من بهتش می زند .‌

 

 

سر سیلی تعجب اگر نکرد ولی حالا بهت است که می ترواد از چشم‌هایی که یک روزی عاشقش بودم و حالا دیگر بعید بدانم …

 

 

دست بلند می کند و یاسین از پشت می گیردش .

 

 

وسط راه پشیمان می شود انگار . دست مشت می کند از خیر سیلی زدن به من که ورژن جدیدی از خودم را به نمایش می‌گذام می گذرد .

 

 

– خوبه ! پشتش خوب در میایی ماده ببر شدی موشی بیش نبودی پوست انداختی .. مبارک هم باشین …

 

 

می خواهد دوباره خم شود و آوا را از کالسکه بردارد که تشر می‌زنم :

 

– حق نداری به دختر من دست بزنی .

 

 

نیشخند می‌زند :

 

– تنهایی پس انداختیش ؟

 

– نه تنهایی پس ننداختمش ولی وقتی که بابای خوش غیرتش داشت شب رو تو بغل یه زنه دیگه غیر مادر بچش صبح می کرد من تک و تنها رو آسفالت کوچه داشتم دنیا می آوردمش …

 

#پارت354

 

بغض راه گلویم را می بندد ولی من دیگر اشکی به چشم ندارم بغض شکستن هم دردی از من دوا نمی کند .

 

 

به پلک زدن نگاهم می کند .دندان بهم می ساید و فکش منقبض است .

 

یاسین به حالت تدافعی پشتش ایستاده است . از هرز رفتن دست این مرد یک روز محبوب دل می خواندمش و یک روز خائن در صورتم هراس دارد .

 

 

نیشخند میزنم و در چشمان مردی که یک روز بتم بود و می پرستیدمش و حالا با یک غریبه فرقی ندارد زل می‌زنم .

 

 

 

– منو از طلاق می ترسونی ؟ از احضاریه دادگاه ؟ من هوو به خودم دیدم… خیانت مردی که می گفتم خدا یکی اون هم یکی به خودم دیدم … طلاق که غمم نیست …. طلاقم بده خلاصم کن از این اسارت …

 

 

– طلاقت بدم که بری بی سرخر به هرزگیت بررسی ؟

 

 

از زور ناباوری است که می خندم . از زور فشار و درد در قفسه سینه است که ابرو درهم می برم .

 

– اگه من هرزه‌ام تو چی هستی مهبد سپه سالار ؟

 

پوزخند می‌زند . مانده ام حال خراب نگاهش را باور کنم یا وقاحت کلامش را .

 

– من اونیم که طلاقت نمیده تا موهات رنگ دندونات بشه !

 

#پارت355

 

دست بلند می کند مجدد برای بغل گرفتن تمام هست و نیست من که پس از یک تجاوز تمام عیار پس از پستی بلندی بسیار به دنیا اورده بودمش روی آسفالت کوچه .

 

 

 

دیر می جنبم دیر و او تمام جانی که انگشت شستش را بی خیال دنیا می مکد را بغل می زند و من خشم میان نگاهم زبانه می کشد .

 

 

– حضانت اوا با منه تا نُه سالگی …

 

نفس عمیقی می کشم تا درد قفسه سینه ام آرام بگیرد و می گویم :

 

– فکر کردی می تونی به این سادگی بگیریش ازم ؟ قانون با منه اینجا .. تو که ادعای سوادت میشه نمیدونی اینو ؟

 

 

 

روی موهایی طلایی دخترکم را می بوسد و به منی که عین بید می لرزم و نه از ترس که از خشم نیشخند می زند :

 

 

 

– اتفاقاً قانون با منم هست عجیبه نه ؟ می تونم برگردم تو اون اتاق بگم دعوا سر چیه ؟ هوم ؟ بگم زنمو با رفیقم گرفتم … زنی که اسمش تو شناسناممه خونه زندگیشو ول کرده رفته پی هرزگیش با یه نامرد نالوطی که اسم رفیقو یدک می کشه ….

 

 

 

بهتم می برد از این همه وقاحت . دهانم باز می ماند از نانجیبی که خود را مرد می داند .

 

 

– تو اگه مردی گلی به گوشه تموم نامرد های دنیا !

 

#پارت356

 

حرف دل من را یاسین می زند او اگر مرد است صد رحمت به نامرد‌های عالم .‌ گلی به گوشه نا مرد های عالم .

 

 

 

در سینه یاسین در می اید . نگاه توأمان با تحقیری به او می اندازد .

 

 

– جون به جونت کنن هولی… لقمه دهنی منو گاز میزنی ؟ نمی گی می مونه سر دلت ؟ آخه بی همه چیز من اگه مرد بودم که الان سرت به گردنت سنگینی نمی کرد ! نیستم که هنوز سرت به گردنته هنوز زبونت سر جاشه !

 

حس می کنم زمین زیر پایم می لرزد . سقف روی سینه ام سنگین است . من لقمه بودم ؟

 

 

پشتم ممتد تیر می کشد و درد در قفسه سینه ام افت و خیز دارد . حتی جان ندارم که از این درد مهلک ناله سر دهم .

 

– خدا مرگم بده توکا ؟

 

 

دهان باز می کنم برای بلعیدن اکسیژن ولی دریغا که بی اثر است .

 

 

سکندری می‌خورم و این مرحمت جون است که سرم را را به زانو می گیرد و مانع از برخورد سرم با کف کلانتری می شود.

 

 

دم آخر پیش از بسته شدن چشمانم صدای عربده مهبد را می شنوم .

 

 

– یکی آمبولانس خبر کنه !

 

#پارت357

 

………………….

 

یک دم یک گوشه بند نمی شود .‌سر و ته بخش را هم آورده بس که رفته و بی هدف برگشته است .

 

 

 

مشت به پشت لبان خودش می کوبد و زیر لبی خود را لعن می کند .

تلفن همراهش مدام زنگ می خورد ولی حتی نیم نگاهم سمتش نمی اندازد.

 

 

چه فرقی می کرد که چه کسی پشت خط است ؟ آن هم وقتی توکا به آن حال در ccu بستری بود .

 

 

لیوانی آب مقابل صورتش قرار گرفت و او ابتدا به لیوان و بعد به صاحب دست نگاه می اندازد .

 

– چرا نمی‌ری رد کارت ؟

 

– فرق دهن و چاه مستراح رو میدونی رفیق ؟

 

 

میزند زیر لیوان پلاستیکی و محتوای آن به لباس یاسین و خودش باهم می پاشد .

 

– تو رفیقی ؟ اگه تو رفیقی من شاشیدم به این رفاقت یاسین … برو رد کارت نذار دستم هرز بره به اندازه کافی برزخم …

 

 

 

– دختره رو به کشتن دادی سر هیچ و پوچ !

 

#پارت358

 

از یقه لباسش می گیرد و او را تخت سینه دیوار می کوبد.

 

 

– زنمه عشقمه … مادر بچمه تورو سننه که سنگشو به سینه میزنی ؟ هان ؟

 

دست او را از یقه خودش می اندازد و با خونسردی و بی بالا بردن تن صدا می گوید :

 

– شدی سگ هار ، حواست هست ؟

 

 

گوشه لبش بالا می رود .

 

– پاچه اتو دریاب دیدی یهو این سگ هار پاچه اتو به دندون گرفت … الانم هری … زن من سینه چاک نمی خواد ….

 

صدای تلفن همراه یاسین در فضا طنین می اندازد ‌.

 

 

سر برای مهبد که اسپندی روی آتش است تکان می دهد و بعد نیم نگاه سمت گوشی می اندازد .

 

 

– جونم عمه ؟

 

فین فین مرحمت خانوم از پشت خط پنجه می اندازد به اعصاب خرابش .

 

 

– این بچه هلاک شد بس که گریه کرد مادر …

 

صدای گریه آوا پس‌زمینه صدای مرحمت خانوم بود . یاسین پنجه میان مو می کشد .

 

 

– شاید خودشو کثیف کرده ؟

 

– نه گشنشه شیر مادرشو می خواد … الهی بگردم …

 

#پارت359

 

هق هق مرحمت خانوم علاوه بر گریه آوا به گوشه مهبد هم می رسد .

 

 

نفسش را کلافه بیرون می دهد و دست می برد و گوشی را از کنار گوش یاسین برمی دارد .

 

 

– شیر خشک بگیرم براش جوابه ؟

 

مرحمت خانوم فین فین می کند‌ .

 

– عادت نداره به شیر خشک … می ترسم دور از جونش طوریش بشه …

 

 

گریه آوا را از پشت خط می شنود و باعث تشدید سردردش می شود .‌زانو زمین می‌زند .

 

 

آرنج تکیه میدهد به سر زانو بی توجه به رفت و آمد راهرو بیمارستان و با تن صدایی خسته و بینهایت کلافه می گوید :

 

– می گین چیکار کنیم حالا ؟

 

 

– به این دکتر پرستارها بگو ..‌. شاید یه راهی گذاشتن پیش پامون بچم هلاک شد …

 

 

 

 

بالاخره با کمک یک پرستار گره از مشکلشان باز می‌شود .

 

 

آوا را می دهند دست پرستار و او را تحت شرایط خاص به سی سی یو می برند تا از پستان مادرش تغذیه کند .

 

 

و او بیرون بخش چشم انتظار می ماند . سر به گریبان عصبانی کلافه …

 

#پارت360

 

 

 

 

بالاخره با کمک یک پرستار گره از مشکلشان باز می‌شود .

 

 

آوا را می دهند دست پرستار و او را تحت شرایط خاص به سی سی یو می برند تا از پستان مادرش تغذیه کند .

 

 

و او بیرون بخش چشم انتظار می ماند . سر به گریبان عصبانی کلافه …

 

 

زنگ گوشی موبایلش هم کم مزید بر علت کلافگی اش نبود.

 

 

بالاخره از خر شیطان پیاده میشود و جواب می دهد .

 

 

– خب وقتی جواب نمی دم یعنی نمی تونم … یعنی دستم بنده جایی…

 

 

زرین تاج خانوم می پرد وسط حرفش :

 

– حسام بهونه کرده …

 

کفری به زرین تاج خانوم از پشت گوشی می توپد :

 

– من له له بچم مگه ؟

 

– نامسلمون مادرشو بیار للگی نخواستم ازت …

 

-زنیکه رو نمیارم… بگیر بُونه نوه‌اتو زرین تاج خانوم …

 

– تو مسلمون نیستی ؟ رحم نداری ؟

 

 

با بیرون آمدن پرستار به همراه اوا تماس را قطع می کند . یاسین هم روی پا می ایستد .

 

– خانوم پرستار حال خانومم خوبه ؟

 

#پارت361

 

برای بغل گرفتن آوا دست دراز می کند و ولی چشم های اهویی دختر کوچولو پی یاسین می چرخد .

 

 

برای اویی که کنار پدرش ایستاده می خندد .

 

پرستار لب تر می کند .

 

– فعلا باید تحت نظر باشن .

 

 

دخترکی که غریبگی می کند را بغل می گیرد و رو به پرستار می گوید :

 

– من می تونم ببینمش ؟

 

اوا میان آغوشش نق می زند و لب آویزان می کند .

 

سرش را می بوسد :

– سیر نشدی مگه بابا جون ؟

 

دخترک اما گریه اش تشدید می شود و برای بیرون آمدن از بغل پدرش دست و پا می زند .

 

– توهم مارو قابل نمی دونی پدرسوخته ؟

 

تلخی کلامش کام یاسین را هم تلخ می کند . رو سمت پرستار می کند .

 

– جواب مارو ندادید خانوم ؟

 

 

– فعلا شرایطشون استیبل نشده … نمیشه !

 

#پارت362

 

پرستار می رود و او می ماند و آوایی که راضی به آغوشش نیست . روی موهای طلایش را بوسه باران می‌کند .

 

 

– حق داری تحویل نگیری توهم …

 

 

یاسین لب بهم می فشارد ولی بالاخره عرض اندامی می کند و پا پیش می گذارد .

 

 

– بچه کبود شد بدش من …

 

 

پوزخند صدا داری می زند .

 

 

– قاپ زنمو دزدیدی بس نبود حالا نوبت بچمه ؟!

 

 

فک منقبض می کند . سینه اش پر فشار بالا و پایین می شود .‌به سختی ولومش را پایین نگه می دارد .

 

 

– تو فکر هم می کنی قبل حرف زدن ؟ چاه مستراح نیست دهنه ها داداش … من هیچ به زنت چرا بهتون می‌زنی ؟

 

 

نیشخند می‌زند و آوا را در بغل تاب می دهد .

 

 

– بهتون ؟

 

 

– من حق ندارم تا قبل از اونکه خودش بخواد حرف بزنم … درست نیست ..‌ ولی پشیمون می‌شی ….

 

 

تخت سینه اش می کوبد .

 

 

 

– الانم پشیمونم عین سگ … می دونی از چی ؟ از رفاقت با تو گرگ بودی تو پوستین میش … کور بودم ندیدم .. پاشم بد خوردم .

 

تخت سینه اش می کوبد .

 

 

 

– الانم پشیمونم عین سگ … می دونی از چی ؟ از رفاقت با تو گرگ بودی تو پوستین میش … کور بودم ندیدم .. پاشم بد خوردم .

 

 

– بیمارستان جای این حر‌فاست ؟ بچه رو بده من کبود شد …

 

 

بچه را بی حرف میدهد به مرحمت خانوم و خودش روی نیمکت ولو می‌شود .

 

 

سر میان دست می گیرد .

 

 

به سرامیک های که جرم میانشان دیده می شد چشم می دوزد .

 

 

 

نیم ساعتی به همان حال می ماند و زنگ خوردن های مداوم تلفن همراهش هیچ بها نمی دهد .

 

 

بهانه کردن حسام چه اهمیتی داشت وقتی که توکا در ccu تحت نظر بود و دخترکش با آغوشش غریبه بود ؟

 

 

چشم می بندد . دیگر صدای از آوا شنیده نمی شد .

 

 

در آغوش مرحمت خانوم آرام گرفته بود دیگر بی تابی نمی کند .

 

 

پوف کلافه‌ای می کشد .

 

#پارت363

 

…….

 

نگاهم به در است که داخل می شود .‌

 

 

پلک نمی بندم از اویی که خائن به من است و خائن می خواندم نگاه نمی دزدم .

 

 

– بچم کجاست ؟

 

 

– حالت بهتره ؟

 

 

قفسه سینه ام درد دارد ولی قابل تحمل است. لب زبان می کشم و تکرار می کنم :

 

– بچم کجاست ؟ کجا بردیش ؟

 

 

انتظار دارم سربدواندم . بازیم دهد ولی بی مغلطه می گوید :

 

 

– پیش مرحمت خانوم .

 

 

ظاهرش خسته است . حتی خسته تر از منی که پزشک معالجم گفته بود در این سن یک حمله قبلی را پشت سر گذاشته ام.

 

 

روی صندلی همراه می نشیند .

 

ساعد سایبان پیشانی می کند و منی که نمی توانم زبان به کام بگیرم می گویم :

 

 

– از کجا بفهمم که راست می‌گی ؟

 

 

با لحن کنترل شده‌ای می گوید :

 

 

– مچمو با رفیقت گرفتی که اعتماد نداری ؟

 

 

دلم می خواهد فریاد بزنم و بگویم نه همان شبی که سه تا نره غول کمینم نشسته بودند مچت را در بستر زن برادر اسبق و هوی فعلی گرفتم ولی لب بهم می دوزم ..

 

 

 

من یک فیلم داشتم دست آنها که می توانست با خاک یکسانم کند . یک فیلم یادگار از شبی جهنمی ….

 

 

 

– ساکت شدی ؟

 

حرفی نمی زنم . مچ دستم را می گیرد :

 

– توکا ؟

 

 

زور می‌زنم تا دستم را از دستش بیرون بکشم دلم از او سنگین بود . دلخور بودم رنجور حتی ….

 

 

– ولم کن .

 

 

– ول نکنم اگه ؟

 

 

محیط بیمارستان دل نازکم کرده بود.

 

 

 

آن دو روزی که در مراقبت های ویژه بستری بودم کم به روزهای که گذشت فکر نکرده و اشک نریخته بودم حالا هم حالم دست کمی ندارد .

 

 

– گریه می کنی ؟

 

 

صدایش بهت دارد . اجازه میدهم اشک از لای پلک های بسته ام فرو بغلتد .

 

 

با صدایی که عجز از آن تراوش میشود می نالم :

 

– چرا دست از سرم برنمی داری مهبد ؟

 

– دست از سرت بردارم بری با رفیق نا رفیقم ؟!

 

 

پلک باز می کنم و تیز نگاهش می کنم.

 

بی اهمیت به حال چشمانم دست جلو می کشد و اشکی که از چشمم می چکد را با سر انگشتش پاک می کند .

 

 

– لامصب ماهی شدی تا ولت می کنم لیز می خوری از لا دستم.

 

 

همین تماس کوتاه ضربانم را بالا می برد . نفس عمیقی می کشم .

 

– من طلاق میخوام .

 

 

– منم طلاق بده نیستم !