نگاه تاسف بار و غمگینی به سر تا پای رسا انداخت و با دست کشیدن به صورتش، تلاش کرد گر گرفتگی تنش را کاهش دهد.   سمت خانه راه افتاد که صدای بغضی و سرخورده ی رسا پاهایش را به زمین چسباند.   _ هیچوقت منو ندیدی، تقصیر خودم بود چون همیشه جلوی چشمت بودم. تو

        نیمه شب است که به ویلا برمی گردد . ویلا در سکوت و خاموشی فرو رفته و طبیعی است که کسی این وقت شب منتظرش نباشد .       به این منتظر نبودن ها دیگر عادت کرده بود.   انگار نه انگار که با بدرقه صبگاحی او به محل کار می رفت و با استقبال

          محمد گویا دوغ در گلویش ماند، ملورین هیچ وقت تا این حد گیر سه پیچ نمی‌شد. ولی شانس او ملورین روی این بحث به شدت تاکید داشت.   با دستمالی دور دهانش را تمیز کرده و پلک زد: – نه هنوز عزیزم وقت نکردم، درک می‌کنم خیلی نگرانی ولی واقعا نگرانیت بی مورده ها!  

          از عجایب روزگار که حتی در ماشین را برایم باز کرد.   پشت فرمان نشست و ماشین را به‌سمت خروجی هدایت کرد.   دستم را به داشبورد کشیدم، سیستم صوتی کاملاً دیجیتال با تعداد زیادی دکمه و چراغ.   صندلی‌های چرم بوی نوئی می‌دادند.   _ فرهاد، تو چندتا ماشین داری؟ این خیلی خفنه.