نگاه معناداری بین هر چهار نفرشان رد و بدل شد و قبل از اینکه کسی چیزی بگوید، حامی تکان سختی خورد و با دست گذاشتن روی زمین سعی کرد برخیزد.   اما هنوز نیم خیز نشده باز هم روی زمین افتاد و کارش را تکرار کرد. انگار استخوانی در بدن نداشت که نمیتوانست برای چند ثانیه هم

      اخم میکنم   از اعتماد بنفسش لبخند روی لبش حرصم میگیرد و با طعنه می گویم   – اره لحظه شماری میکردم واسه این لحظه…   نیم نگاهی سمتم می اندازد   – مشخص بود …   دهان باز میکنم چیزی بگویم که به یک باره میان آغوش کسی کشیده میشود   خاله نسترن چنان درآغوشم گرفته

        بی توجه به او در را باز کرد و پیاده شد   خم شد تا هاوژین را بغل بگیرد که ارسلان در سمت خودش را باز کرد   _ خودم میارمش   بی اعتنا به او بچه را بغل گرفت و سعی کرد به دردی که زیر شکمش پیچید توجه نکند   _ لازم نکرده