_ بابا… اینجایین؟ تموم شد کارا؟ حاج خانم وحشت زده و از پس شانه ی همسرش به حامی نگاه کرد و آرام نالید: _ تو اینجا چیکار میکنی؟ حساسیت سراب روی حامی را فهمیده بودند و تا جای ممکن او را از سراب دور نگه میداشتند. فقط مواقعی که سراب خواب بود،
سامیار کنار سوگل روی صندلی نشست و با اخم نگاهش کرد و گفت: -خوبی؟.. انگار متوجه شده بود سوگل لحظات سختی گذرونده..چه دقت و توجهی داشت… سوگل بدون اینکه نگاهش کنه، دستش رو روی شکمش فشرد و سر تکون داد: -خوبم.. نگاه سامیار محکم و با عدم اعتماد چرخید سمت عسل و با اخم
همه‌چیز سریع اتفاق افتاد. ماشین در هوا چرخید، صدای جیغ سدا بود یا من؟ شاید هم صدای جیغ پریزاد. دنیای من در همان چرخش ماشین وارونه شد، وارونه ماند و یک ضربه نهایی… ماشین با سقف فرود آمد، کیسه‌های هوا باز شدند. بوی عجیب یک گاز… آن لحظات احتمال می‌دادم که
به قلم رها باقری *** صبح، دکتر احوالش مثل هر روزه شده بود و من بعد از عق زدن‌های مکرر، جانی در تنم نمانده بود. اشتها به هم نمی‌زدم، دلم آشوب بود و سرم سبک. رفتم توی ایوان نشستم و هوای خنک صبح باغ را نفس کشیدم. دلم بوی هندوانه می‌خواست، دلم
آخرین چاقاله را در دهان گذاشته کتابم را باز کردم، مشغول مطالعه شدم و حواسم پی اطراف نبود، که صدای موبایلم بلند شد، کم پیش می‌آمد پیغام‌ها رد و بدل شوند. موبایلم را برداشته به اعلان‌هایش نگاهی انداختم، پیام کیمیا بود: _ نمیدونم برات میاد یا نه، اما خواستم بگم برای عید