_ بابا… اینجایین؟ تموم شد کارا؟   حاج خانم وحشت زده و از پس شانه ی همسرش به حامی نگاه کرد و آرام نالید:   _ تو اینجا چیکار میکنی؟   حساسیت سراب روی حامی را فهمیده بودند و تا جای ممکن او را از سراب دور نگه میداشتند.   فقط مواقعی که سراب خواب بود،

      سامیار کنار سوگل روی صندلی نشست و با اخم نگاهش کرد و گفت: -خوبی؟..   انگار متوجه شده بود سوگل لحظات سختی گذرونده..چه دقت و توجهی داشت…   سوگل بدون اینکه نگاهش کنه، دستش رو روی شکمش فشرد و سر تکون داد: -خوبم..   نگاه سامیار محکم و با عدم اعتماد چرخید سمت عسل و با اخم

        همه‌چیز سریع اتفاق افتاد.   ماشین در هوا چرخید، صدای جیغ سدا بود یا من؟   شاید هم صدای جیغ پریزاد.   دنیای من در همان چرخش ماشین وارونه شد، وارونه ماند و یک ضربه نهایی…   ماشین با سقف فرود آمد، کیسه‌های هوا باز شدند. بوی عجیب یک گاز…   آن لحظات احتمال می‌دادم که

    به قلم رها باقری       *** صبح، دکتر احوالش مثل هر روزه شده بود و من بعد از عق زدن‌های مکرر، جانی در تنم نمانده بود. اشتها به هم نمی‌زدم، دلم آشوب بود و سرم سبک.     رفتم توی ایوان نشستم و هوای خنک صبح باغ را نفس کشیدم.   دلم بوی هندوانه می‌خواست، دلم

            آخرین چاقاله را در دهان گذاشته کتابم را باز کردم، مشغول مطالعه شدم و حواسم پی اطراف نبود، که صدای موبایلم بلند شد، کم پیش می‌آمد پیغام‌ها رد و بدل شوند.   موبایلم را برداشته به اعلان‌هایش نگاهی انداختم، پیام کیمیا بود:   _ نمیدونم برات میاد یا نه، اما خواستم بگم برای عید