آبی هایش با برقی خیره کننده به ‌آن اراذل و اوباشی که بخاطر شرطبندی و فروش مواد دستگیر می‌شدند خیره بود و حتی یک ذره هم دلش به حال التماس مردهایی که کم مانده بود بلند بلند زار بزنند، نسوخت.     بخاطر امثال او بود که کلی خانواده به زوال می‌رفتند و جوان‌ترها در اوج

          خیرالله از پسرش پرسید:   – اون آدم… چجوری میتونیم پیداش کنیم؟   نفسش را پر ضرب بیرون داد، برای هردو سخت بود حرف زدن، می‌دانستند گلین در حالی نبود که بنشیند و در مورد آن مرد حرف بزند.   – نمیدونم، باید از جزئیات صورتش بفهمیم. کافیه بدونیم چه شکلی بوده، من مشخصاتش‌و میفرستم

دست بی‌جانم روی سرم نشست.     – چرا زودتری نگفتی خانوم‌جان؟! چرا توی کاغذ… توی تلفن نگفتی چه خاکی به سرم شده؟! اعتبار و آبروم خانوم‌جان، آبروی آقام خدا بیامرز… ای داد…     انگاری سرم هم داشت زیر برف‌ها می‌رفت. هیکلش را پیش کشید و تکانم داد.     – ماهی مادر… مادر… یا سلطان‌علی، غمباد نگیر شیرت

        با پایان جملش قلپ قلپ از بطری با دهان آب خورد و رز نیم نگاهی بیشتر به میکائیل نکرد و باز رفت در لاکش؟!   میکائیل پوفی کشید و بطری آبش را سر جایش گذاشت و توپید: – قراره هر سری تا یکی بهمون بگه پخ تو مثل لاک‌پشت بری تو لاکت که نمیشه   –

  خلاصه رمان:     برای بار چندم، نگاهم توی سالن نیمه تاریک برای زدن رد حاجی فتحی و آدمهایش چرخید، اما انگار همهی افراد حاضر در جلسه شکل و شمایل یکجور داشتند! از اینجا که نشسته بودم، فقط یک مشت پسِ سر معلوم بود و بس! کلافه بودم و صدای تیز شهردار جدید منطقه، مثل دارکوب روی مغزم منقار

      خلاصه رمان:     برای بار چندم، نگاهم توی سالن نیمه تاریک برای زدن رد حاجی فتحی و آدمهایش چرخید، اما انگار همهی افراد حاضر در جلسه شکل و شمایل یکجور داشتند! از اینجا که نشسته بودم، فقط یک مشت پسِ سر معلوم بود و بس! کلافه بودم و صدای تیز شهردار جدید منطقه، مثل دارکوب روی