-دیگه یه سری داستان ها پیش اومد با کمک یکی از دوستانم خواهرمو آوردم پیش خودم. -واقعاً سورپرایز شدم. یادمه خانجون همیشه یه چیزهایی راجع به این موضوع می‌گفت. حالا این دوستتون چطور آدمی هست؟ قابل اعتماده؟ اصلاً چطوری کمکتون کرده؟ وای خدایا… دلم می‌خواست بخاطر سوال های جدیدی که برایش پیش
رضا با صدایی که از شدت نگرانی بم شده بود ،گفت : – چرا روی گردن خودت ؟ با هم درستش می کنیم ! من که نمی ذارم نامزدت رو ازت بگیرن ! شهاب کوتاه خندید … باز همان حرف های همیشگی ! اداهای شیرینِ والدین مهربان بودن … قربان صدقه رفتن های توخالی …
خلاصه رمان : ده سالم بود. داشتند آش پشت پایت را می‌پختند. با مامان آمده بودیم برای کمک. لباس سربازی به تن داشتی و کوله‌ای خاکی رنگ کنار پایت روی زمین بود. یک پایت را روی پله‌ی پایین ایوان گذاشتی. داشتی بند پوتینت را محکم می‌کردی. من را که دیدی لبخند زدی. صاف ایستادی و کلاهت
بلند خندیدم، بد هم نمیگفت، نظافت و رسیدگی‌هایش بینهایت بود: _ فکر کن نصفه شب با صدا گریه‌ش پاشی بهش شیر بدی، تا صبح هم خوابش نبره، انصافا خواب بهت حروم میشه! شانه بالا انداختم: _ امل من بیشتر به فکر شیرین زبونیاشم، فکر کن…با اون زبون صاف نشده حرف بزنه واست،
خلاصه رمان : همیشه آدم‌ها رو با ظاهرشون نباید قضاوت کرد. پشت همه‌ی چهره‌هایی که می‌بینیم، آدم‌هایی هستن که نمی‌شه فهمید تو قلب و فکر و روحشون چه چیزی جریان داره. گاهی باید دستشون رو گرفت، روحشون رو لمس کرد و به تنهایی‌هاشون نفوذ کرد تا بشه اون پوسته‌ی سفت و سخت رو شکوند. این قصه،