برق از سر سراب پرید. انتظار شنیدن هر چیزی را داشت، جز چیزی که شنیده بود.   چنان شوکه شد که بی هوا و به ضرب سرش را بلند کرد و حرکتش آنقدر شتاب زده بود که چانه ی حامی ضربه دید.   او «آخ» بلندی گفت و سراب همزمان با او «چی؟» بلندتری فریاد زد!

        با کلی ترس و نگرانی بالاخره برگه ی رضایت نامه رو امضا کرده بود…   دوباره صدای قدم های تند و شتاب زده ای از ته راهرو شنیدم و سرم چرخید…   با دیدن عسل، سامان و فاطمه خانم بی اختیار نفس راحتی کشیدم…   از جا پریدم و بلند سلام کردم..   یکی یکی جوابم

    نگاه پر کینه‌ای به خانوم‌جان کرد.     – اگر حرمت شما رو نداشتم، این چند ماهه نمی‌تونستین میان رعیت و دوست و دشمن، راحت و بی‌زحمت برو بیا کنین.     ابروهای قیطانی خانوم‌جان تاب برداشت.       – راحت و بی‌زحمت؟!… نه بارمان! بالای خاطر حرمت من نبود، از خاطر غیرت و آبروی خودت بود…

            تشکر کردم، وقتی رفت من هم از جا برخاستم و به سمت خانه رفتم که همان لحظه مش حسن از دور، دوان دوان نزدیک شد.   منتظرش ماندم و پتوی مسافرتی نازکی که به دور شانه‌هایم بود را محکم‌تر گرفتم:   _ حورا دخترم…واسا یه دقه باباجان.   لبخندی زدم، لحن مهربان و پدرانه‌اش