چند ساعتی گذشت و او همان کنار دیوار منتظر ماند، با بیرون رفتن وحید و کیمیا که راهی سمت ماشینشان شدند چشم ریز کرد، کوچه کوچکی بود و بخاطر مصالحی که ریخته بودند راه ماشین بسته بود.   حق هم داشتند، در روستا زیاد کسی ماشین نداشت! در همانطور باز ماند و وقتی از

    کمی تو بغل هم موندیم و بعد سورن سرش رو عقب کشید و صورتش رو جلوی صورتم نگه داشت…   با یک دستش موهام رو از بغل صورتم کنار زد و با چشم هایی خمار و پر از نیاز نگاهم کرد…   خم شد سمتم که سرم رو عقب کشیدم و با شیطونی گفتم: -بریم دیگه..خیلی وقته اومدیم

    سپس اجمالی به وضعیتمان نگاه می‌کند… به دستانش، پاهایش، ناگهان گویی برق سه فاز او را گرفته باشد که سریع می پرد به عقب: – تو چرا تو بغل من بودی!؟   سوالش را اشتباهی نپرسیده بود؟! من در بغل او بودم یا او من را در آغوشش خفه می‌کرد؟!   حالا که او عقب رفته بود، کمی

        هیچکس لام تا کام حرف نمیزد. حتی تمنای پرحرفی که دلخوری اش مشهود بود و با این حال بازویم را چسبیده و در راه رفتن کمکم میکرد.   حق هم داشت، همه چیز را بهم میگفتیم و اینکه از اولین رابطه ام بی خبر بود را هضم نمیکرد.   عامر در سکوت تمام کارهای بیمارستان را