تقریبا یک هفته گذشت و عجیب بود که عسل حتی زنگم نزده بود فقط یه پیام داد که از اون شب بارونی مریض شده و حتی کارش به بیمارستانم کشیده بود نگرانش بودم و هر روز بهش زنگ میزدنم ولی گوشیش خاموش بود باید تو اولین فرصت که فربد یه ذره رو به راه بشه بهش

            سر پایین انداخت و خندید، خنده‌ی بی صدایی که انگار داشت امیدوار میشد به خوب شدن اخلاق من، خبر نداشت برایش خواب دیده‌ام!   سری جنباند و با فاصله روبه‌رویم آن سمت اپن نشست، وحید و کیمیا هم روی فرش بودند، درحالی که نوبتی داشتند به بردیا و داریا شیر میدادند و غذا میخوردند.

      هامین دستی که توی دستش گرفته بودو یکم فشار داد.   _ خوبی؟   سرمو تکون دادم.   _ آره.   _ چیز بدی که بهت نگفت؟   مکث کرد و بعد از یه نگاه عصبانی به عثمان ادامه داد:   _ به جز حرف آخرش…   یه نگاه سریع به مردی که همه‌ی توجهش به این

        امیر دست دور گردن دخترک انداخت و او را سمت خود کشید. -مگه به حرف توئه… مگه جرات داری ندی…؟!     رستا با حرص مشتی توی سینه اش زد. -جراتش و دارم ولی زورم بهت نمی رسه بیشعور…!   امیر دلش رفت و با شوری که به دلش افتاد سمت لبانش هجوم برد و لب

        آلاله نامش را صدا می‌زند و امید، به صوتِ صدای آهنگین دخترک فکر می‌کند. امشب چه مرگش شده بود؟ چرا همه چیز برایش عجیب و غریب به نظر می‌رسید؟   کوچک‌ترین حرکت، او را به قعر چاه احساساتش می‌انداخت.   شام‌ِ شان را در تاریکی و صدای باران و رعد و برق می‌خورند.تمام که می‌شود، آلاله