” – آها باشه ”   ” – چیزی لازم نداری؟ ”   گاهی نگرانی هایش مرا یاد عزیز خودم می اندازد، دوست عزیز تر از جانم، نیکای مهربانم..   انگشتانم را روی کیبورد به حرکت در می‌آوردم:   ” – نه ممنون   و بعد با یادآوری ماهیت کنکور و جزوه های بی شماری که ملزم به

        وارد خانه می‌شود و با حرص در یک مسیر مستقیم قدم برمی‌دارد و راه رفته را باز می‌گردد، چرا دیر کرده‌اند؟   چند باری از چشمی در، راهرو راه چک می‌‌کند، پس کجا مانده‌اند؟   صحنه های عجیبی در ذهنش شکل می‌گیرد، ناخودآگاه رهام و آلاله را در موقعیت های مختلف حین انجام کار های عاشقانه

      – چی پرسیده؟   – پرسیده خوبی یا نه.   چیزی نمی‌گوید و تغییر حالتش از چشم رهام پنهان نمی ماند، قلب این مرد هنوز هم به دخترک واکنش نشان می داد!   – خوش خوشانت شد؟   – زر نزن رهام، خوش خوشان چی؟   – باشه تو راست می‌گی.. حالشو بپرسم؟   – حال چیشو؟

      〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰 *چند ساعت قبل*   تنش توسط رهام به عقب هل داده می‌شود   – امید؟ چته؟ چی شده؟   رهام بازوهایش را می گیرد و کمی تکانش می‌ دهد:   – با توام! خوبی؟ چی شده؟   نگاهش را سرتاسر خانه می‌چرخاند، این چه اوضاعی‌ست؟ تقریبا تمام چیز‌های شکستنی خانه بر روی زمین به هزار تکه

  – منظورم اینه خبری از علاقه‌ش نیست، فقط داره رفتارای بد و زننده‌شو به خاطر میاره.. – مگه قبلا علاقه ای بود که برگرده؟ چون نزدیک ماشین شده‌ایم، سوالم بی جواب می‌ماند. – فکر‌ کنم خوابیده.. رهام زمزمه می‌کند و با باز کردن درب ماشین، کمکم می‌کند که روی صندلی برگردم.. با اینکه در را به آرامی می‌بندد، اما

  – آماده شو میریم بیمارستان خودش بیشتر از من بیمارستانی است. مثل همیشه زورگو و بدون لطافت – نمی‌خوام.. خوب.. جمله‌ام هنوز تمام نشده که از شدت درد، زانوهایم خم می‌شوند و اگر دست امید نبود، پخش زمین می‌شدم، ابروهایش را بالا می‌اندازد: – آره اصن معلومه خوبی.. چهل دیقه‌ست پشت درم! او مسخره بازی در می‌آورد و من

  – امید سرتو ول کن.. چت شد یهو؟ چرا حرف نمی‌زنی خب؟ با هق هق می‌گویم و بالاخره نگاهش از زمین کنده می‌شود و بالا می‌آید: -برو… بیرون! به سختی زمزمه می‌‌کند، چطور بروم؟ کجا بروم؟ او را با این حال خرابش چگونه رها کرده و بروم؟! باریکه‌ی خون که از بینی‌اش بیرون می‌‌آید، گریه‌ام شدید تر می‌شود: –

  توبیخم می‌کند و بچه بودنم را بیشتر توی سرم می‌کوبد.. – بیا حرف نزنیم من خسته‌ام تازه از مدرسه اومدم.. شما کِی می‌ری؟ رسما دارم از خانه بیرون می‌اندازمش، حق هم دارم، نمی‌خواهم او اینجا باشد. – هر وقت مادر امید بره! راننده‌ش پایینه امید نمی‌خواد منو ببینه.. دستانش را لبه‌ی پشتی مبل می‌گذارد و راحت‌تر می‌نشیند، آمده‌است خانه‌ی

– زنگ زدم بهت آلاله برداشت گفت دستت بنده… دستش را مشت می‌کند و حالا می‌تواند با خیال راحت از دست آلاله عصبانی باشد.. همین مانده بود در روابطش سرک بکشد و اعلام حضور کند! – آره الان سرم خلوته… امیدوار است نفس دیگر پی‌اش را نگیرد و چیزی نپرسد.. – خبری نیست، دیشب.. میان حرفش می‌پرد: – در مورد

  هر دو به سمت اتاق امید قدم برمی‌داریم و من انگار که فقط منتظر یک فرصت بوده باشم تا خودم را خالی کنم، شروع می‌کنم به حرف زدن: – صبح فهمیه خانوم زنگ زد گفت صبح زود مجبور شده بره بعد هر چی زنگ می زنه امید، امید برنمی‌داره گوشیو‌ نگرانش شده بود بعد گفتن من بیام یه سر

  دختر پر نیاز زمزمه کرده بود و اما دوباره پس زده شده بود…. – نفس گفتم نکن.. چرا نمی فهمی؟ صدایش کمی بالا رفته بود و دخترک را با دلخوری عقب رانده بود. – چرا اومدی وقتی نمی‌خواستی؟ سوال دختر را بی جواب گذاشته و دستش را به نیت پیدا کردن تلفن همراهش روی کاناپه کشید.. – گوشیم کو؟

  لب‌هایم را روی هم می‌فشارم و حق با او بود… بچه نبود، متعهد هم نبود… دیر آمدنش به خانه هم به من ربطی نداشت و اما چرا داشتم می‌سوختم؟ دستم را مشت می‌کنم و سمتش قدم برمی‌دارم – پیش نفس بودی؟! این بار اوست که به تندی می‌گوید – به تو ربطی نداره… پشت ویلچرش می‌ایستم – این گچ

  – مامان مرگ من این زهرماری و دیگه نیارین جلوی چشمم حالم به هم می‌خوره… حاظرم به جاش ده تا شربت سرماخوردگی رو بخورم. فهیمه خانم بالاخره کوتاه می‌آید و رو به من با خنده می‌گوید – ببرش دخترم… آبمیوه رو بذار پاچه رو ببر دیگه. سری برایش تکان می‌دهم و امید نفسی از سر آسودگی بیرون می‌فرستد –

  صدایشان را می‌توانم بشنوم و این عصبی کننده است. نمی‌دانم، شاید گوش‌هایم تیز شده… از روی مبل بلند می‌شوم، نگاهی به ساعت می‌اندازم و وارد آشپزخانه می‌شوم… چرا من باید از مهمان او پذیرایی کنم؟! مهمان خودش دست و پا دارد! آشپزخانه را ترک می‌کنم و از پله‌ها بالا می‌روم… بار دیگر نگاهی به ساعت می‌اندازد و چرا دقیقه‌ها

  – می‌خوام تمیزش کنم… سرش را کج می‌کند – می‌خوای دست بکشی رو خشتکم؟! انگار آب داغ روی سرم می‌ریزند و هجوم خون به صورتم را حس می‌کنم… می‌خواهم عقب بکشم که اجازه نمی‌دهد – فکر کردی من باهات می‌خوابم که خودت رو می‌مالی بهم؟! با دندان‌های روی هم فشرده شده تقلا می‌کنم تا دستم را از میان پنجه‌ی